21. Doktertje spelen

Telefoon gaat over: Petra aan de lijn. Bel je me even terug? Is goed zeg ik. Ik probeer er door te komen via de goedkope lijn. Na vijf pogingen krijg ik eindelijk Petra weer aan de lijn: Kun je me over een half uurtje terugbellen zegt ze..... Ik heel verbaasd: waarom? Ja, er is hier nog een andere vrijwilligster die even komt kletsen en ik moet nog een verslag nakijken en doorsturen..... Wist je dat een kwartier geleden niet dan? vraag ik lachend.
Nee, zegt Petra, omdat ik dat net nog niet wist, daar kom ik nu pas achter. En die vrijwilliger die hier net aankomt, dat kon ik niet weten dus.... Ok, zeg ik. Over een half uurtje bel ik je wel terug. Petra-logica is dit, zal weer wennen zijn over anderhalve week.....

Het half uur is om, dus ik bel weer naar Ghana; Ik ga vroeg naar bed, ik ben helemaal dood, zegt Petra. Ze begint te fluisteren, omdat ze naar binnen gaat iets te drinken pakken. Ik moet stil zijn hier, zegt ze, iedereen ligt hier al in bed. Is Petra normaal gesproken, met een normaal volume al bijna niet te verstaan, nu is het dus oren spitsen om het nog te kunnen volgen.
Ik ga automatisch ook zachter praten dat doe je vanzelf als de ander dat ook doet... Ja, zegt Peet, ze staan hier wel om 6 uur op allemaal. Dus ze gaan ook vroeg slapen. En ik wil dan niet storen. Dus als ik naar binnen ga doe ik heel stilletjes. Wanneer hebben we het laatst gebeld, vraagt Petra. Zondag, zeg ik. Had ik al verteld van die vrouw met haar baby, vraagt ze. Nee, ik weet niets van een baby.

Nou, zegt Petra, zondagavond kwam ik terug van een etentje ,afscheid van een paar vrijwilligers.Ik ging nog even op ‘mijn’ bankje zitten.De moeder van Harrruna,dat pasgeboren schattige baby’tje kwam al huilend naar me toe.Met dwaze ogen en zacht huilend,helemaal de weg kwijt.Ik heb haar in mijn armen genomen en direct gezegd dat ik het begreep en dat ze een goede moeder is.De afgelopen weken had ik het al aan haar wazige gedrag gezien. Ik denk dat het een postnatale depressie is, want het heeft er alle schijn van. Ze was bijna psychotisch. Ik heb dus een hele tijd naast haar op een stoel gezeten om haar een beetje te kalmeren.Familie erbij,die hadden het al eerder op de avond gezien en wisten niet goed wat ze moesten . “To the hospital?”.Mechel zegt in zo’n situatie altijd dat je naar een dokter moet.Ik ook dus, ik ben geen dokter! Oma met baby en moeder in de taxi, pffffff, slapen!

Ik moest maandagochtend werken in Judah Mahamma,wekker om 6 uur.Direct stond de vader van Harrrruna voor mijn deur met een hele zak medicijnen. Ik heb dat snel even nagekeken. Toen toch maar op internet gaan kijken wat ze allemaal had gekregen met alle doosjes bij me en dat waren allemaal dingen die ik niet kon plaatsen,de namen zijn hier anders!. Weliswaar goede medicijnen maar waar ze voor dienden... iets tegen de pijn terwijl ze geen pijn had ... iets voor een hersenvliesontsteking, anti malaria pillen voor het geval dat ,en diazepam in een aardige dosis. Borstvoeding werd ten sterkste afgeraden!En tot mijn schrik kwam ik er achter dat ze borstvoeding gaf!! Dat kan natuurlijk noooit goed zijn. Ik heb Fuseini (haar grote broer) en haar man dus proberen bij te brengen dat ze geen borstvoedng meer moest geven met deze medicijnen. Babyvoeding halen dus, dat kost hier 35 cedi, een vermogen!Gelukkig had Fuseini het geld, ik had hem net wat gegeven van een nagekomen gift van mijn nichtje.En ik had haar al een flesje gegeven uit Nederland.Toen was het hier een hele pantomime om oma aan het verstand te peuteren hoe het gaat met flesvoeding. Verwarmen,hoeveel milliliter (dankjewel Leila!) in een flesje doen, aan de baby geven. En die lust dat dus niet. Die wil niet drinken uit het flesje. In de tussentijd gaf ze gewoon borstvoeding.. Met die diazepam zal die kleine niet blij zijn.Later zag ik dat ze de baby ook echt de fles gaven. Maar door dat intermezzo ben ik dus niet naar Judah Mahamma kunnen gaan.

's Middags ben ik gewoon naar de library gegaan met al die kinderen.Ik heb met Fuseini samen,van een gift van een andere vrijwilliger nieuwe methods gekocht voor Engels en Mathematics voor de Teachers hier die bijles geven. Ik leer ze hoe ze met een method kunnen werken en dat is heel anders dan alleen maar een oefening op het bord schrijven! Ze pikken het erg snel op en zijn nu vingerversjes aan het aanleren, keileuk om te zien.
Ik vond die kinderen maar vervelend vandaag. Maar dat lag aan mij: ik voelde me niet zo heel lekker, ik had buikpijn. . Ik wilde nog wel doorgaan met die kindertjes, maar ik werd met de minuut zieker.. Pijn in mijn nek, rillerig en gewoon beroerd.
De hele nacht op de emmer gezeten. En ja... ik ben dus aan de schijterij. En geloof me: de Afrikaanse schijterij is nog geen Hollandse schijterij!! Wooooow, zegt Peet met ontzetting in haar stem.
En ik denk dat het van het eten van het restaurant is, want de anderen die mee waren geweest waren ook allemaal ziek. Dus de pizza heeft me gevloerd. En ik ben dus buiten gaan liggen op mijn matje en heb wat geslapen. Maar dit hebben en het moeten doen op een emmer..... Je haalt het veldje niet eens.Ik ben naar de lodge gegaan, daar kun je overdag ook verblijven en er is tenminste een gewone wc vlak bij. Ik heb daar dus de rest van de dag voor mirakel gelegen. Pas tegen de avond ging het ietsje beter met me.
En nu is het weer een dag verder, ik denk dat het wel weer goed gaat, maar ik ben nog heel erg moe en slap. En dan te bedenken dat ik hier op de compound gewoon mee eet met iedereen, met mijn handen dus. Dan ga je naar een restaurant en daar wordt je ziek van!!! Onnodig dus!!! En dat is niet leuk hoor, zegt Petra.

Ik heb nu wel de tijd genomen om een verslagje te schrijven voor een van de meisjes hier. Zij moet een stageverslag inleveren en ik ben haar stagebegeleider.. Daar ben je gelijk weer een hoop tijd mee kwijt,maar wel leuk om te doen,ik werk met haar samen.
Ik heb gepleit bij Voluntary Africa dat er twee vrijwilligers structureel in de library komen. Alleen kunnen ze dat echt niet aan.

Morgenmiddag ga ik naar het weeshuis, zegt Petra enthousiast. Dat is waar je oorspronkelijk voor ging, zeg ik. Ja, zegt Peet,ze willen geen vrijwilligers meer. Een stel Duitsers van een andere organisatie hebben zich daar niet aan de regels gehouden. Ik mag er wel gaan kijken maar verder ook helemaal niks. Maar dan kan ik eindelijk kijken daar! En daar ben ik dus wel blij mee: dat wilde ik graag nog zien voordat ik hier wegga.
Want ik heb de terugreis inmiddels al geregeld: Vrijdagochtend vlieg ik van Tamale naar Accra. Ik blijf dan in Krokobite in een hotel in een onuitspreekbare plek, ongeveer 20 km buiten Accra aan de zee!. Ik wordt wel begeleid door Fuseini: hij vliegt met me mee naar Accra en neemt de bus terug. En dat is dus voor het eerst van zijn leven dat ie in een vliegtuig gaat zitten!! Die man maakt met mij dingen mee, daar had ie in geen maanden van kunnen dromen, lacht Petra. Ik ben wel blij dat je iemand van daar bij je hebt in Accra, want dat is toch eigenlijk geen plaats om als vrouw alleen rond te wandelen, zeg ik tegen Petra. Dus ik ben blij dat Fuseini meegaat. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.... hahahaha lach ik. Persoonlijke butler die meereist met je...
Fuseini is wel eens in Accra geweest voor een cursus, maar dat was ergens het gebouw in, cursus volgen en weer terug de bus in naar huis: hij heeft er dus helemaal niks gezien, lacht Petra. Dus dat zal nu anders zijn: hij kan nu tenminste om zich heen kijken,de zee zien en zien wat zijn eigen land te bieden heeft.
We gaan naar een oud vissersgedeelte in Accra dat ik graag wil zien en naar een slavenfort,Fort of Hope!. Ik zet de koffers bij het hotel klaar, zodat ik die zondag nog maar hoef te pakken en zo naar het vliegveld kan met een taxi.

Jou kennende, zeg ik, ben je de koffers al aan het vullen? Nee, zegt Petra, ik stel dat nog heel even uit. Ik wil echt nog even genieten. Maar ik ben wel aan het aftellen: het is mooi geweest. Morgen komt er op Judah Mahamma de manager en zijn vrouw officieel afscheid van mij nemen. Allemaal heel leuk geregeld hier, zegt Petra. Ik ben hier dus in drie maanden helemaal een van hen geworden. Hier naast me zit nog een heel jong vrijwilligstertje van 17 jaar oud.Vanmiddag zijn we samen naar de Moskee geweest. Een kind, zegt Peet. En die verstaat dus alles wat wij nu zeggen. Neehee, roept dat meisje: ik ben geen kind meer: ik ben een jong volwassene!!! Ja, zeg ik tegen Peet, zo kun je het ook noemen. Gewoon een kind, zegt Petra, weliswaar al redelijk volwassen. Maar het blijft een kind. Ik hoor het kind protesteren. hahahaha.
Ga nog lekker even kletsen met je mede Afrikagangers, drink nog een lekker wijntje. Ik ben benieuwd hoe het bij de babytjes is en ik hoor je van de week weer zeg ik.

wordt vervolgd

Petra in Afrika