4 Vliegtuigtuig

Column,februari 2014
Vliegtuigtuig

Mijn trillende wijsvinger, heeft echt op het knopje :bevestig uw vlucht naar Ghana, geklikt!
Van alle rampen die me daar kunnen overkomen, is een neerstortend vliegtuig nog steeds mijn grootste angst.De reis naar beneden duurt zo lang! En als ik de eerste heb overleefd,is de tweede onontkoombaar.Ik moet ook nog terug!
Heel lang geleden, toen Frank en ik nog jong en verliefd waren,heeft hij me meegenomen op vakantie.Onderstaande column heb ik al meerdere malen doorgenomen. Ik hoop dat ik het nog weet, als ik straks alleen op Schiphol sta!!!

Column 10 september ’08

Cockpit

“O ja, en nog een fijne vlucht, mam”.
“AAAAAAAAAAAAAAAAAhhh! Eva!”.

Heraklion 22:23

“Ik zag je al staan ”schatte Cor me blauwogend in. “Zal ik wel, zal ik niet?”. De adrenaline maakte dat mijn hersenen op topsnelheid alle kanten op schoten, klaar om te vluchten! Ik wist niet dat een vliegmachine een achteruitkijkspiegeltje bezat! Een aardig meisje in een aardig pakje, duwde me aardig vakkundig vast op een zitplaats, tegen de kogelvrije toegang.

Twee minuten daarvoor stond ik nog bovenaan de trap, bonzend tegen de metalen wand om te kijken of deze wel degelijk genoeg was. ”Ik kan het uitleggen!” hyperde ik tegen een charmante man in een witte bloes die het woord “vliegangst?” zomaar durfde uit te spreken, “Ik ga geen paniek schoppen!”(Soms gaat liegen me best geschikt af).”Petra, gewoon bang, aangenaam”- “Cor, gewoon piloot”-“Evert, Co, gewoon gestoord”. Genoeglijk keuvelend over angstneurosen werd ik door hen schuin achterovergedrukt, met piepende trommelvliezen ontvoerd, richting een duister hemelruim.

Vol enthousiasme begonnen de twee mannen aan een prettige afwisseling in hun werk, om de beurt, details op me los te laten. “Kijk, Petra, zonder handjes!” gebaarde Cor terwijl hij zich in kleermakerszit naar me omdraaide om me beter te kunnen waarnemen. ”Het is niet meer zo spectaculair als vroeger, toen was het nog veel meer eigen werk. Er zijn nu zoveel regels, dat ik niet eens meer zelf iets kan doen”. “Vroeger ja” mompelde Evert ”Dat komt omdat je zo oud bent! Deze trigger ontlokt reactie. “Achtenveertig is nog helemaal niet oud!” verontwaardigde ik, gelukkig vroegen ze volgens de etiketten, niet naar mijn leeftijd.Me uiteindelijk realiserend, dat deze ervaring hoogstwaarschijnlijk eenmalig zou zijn, ging ik mee met het enthousiasme van de mannen.

“Hoe vliegt zo’n ding nu eigenlijk? “probeerde ik erg intelligent. Met behulp van krabbeltjes op papier(lees: ondersteuning) weet ik nu alles van vleugels, bolling, familie, luchtdruk, stijging, windkracht, Grote Beer, weerstand, opleiding, salaris, voeten, hoogten, dalen, luchtvochtigheid, idealen, kinderen, afwijkingen, vakantie, sterrenstelsel, coördinaten.
”We zitten boven Frankrijk Petra, als je dat luikje onder je even open doet kun je de camping zien liggen, waar ik elk jaar zit” wees Evert me de weg. Gewillig slachtofferend deed ik alles wat ze zeiden. “Alles?” blikoogde Cor grijnzend. “Ja, echt alles!” beloofde ik betrouwbaar.

Het aardige pakje, met daarin een ander aardig meisje, overhandigde een aardig opgewarmde maaltijd aan de voerders over het gezag. Ik kreeg een lekkere Spa (bier mocht niet in de voorhut!) “Oh, met uw man gaat het ook goed hoor!”aardigde ze door. Man? Man? Kleine oeps!. Frank zat ook ergens in het vliegtuig onder al mijn tassen, die ik spontaan had weg gepleurd bij het woord “cockpit” De mannen konden het erg goed met elkaar vinden, toen ze het er over eens waren, dat hij het wel heerlijk vredig zou hebben zonder mij. Ik heb een vliegtuigramp voorkomen door ze niet te slaan. Het was door Frank z’n bezorgdheid dat ik hier zat, ik had zijn leider gedrag (lees macho”) (alweer) niet gevolgd en hij verwachtte dat ik het vliegveld was afgerend, tssssss, hij had het kunnen weten, daar word ik moe van! Hij had dit vast van te voren bedacht!

Knoppen, bedieningspanelen (voor elke meneer eentje) computerbesturing, automatische piloot, check, check, dubbel check, lampjes, beveiligingslampjes, lampjes om te checken of de beveiligingslampjes het wel deden, lampjes om te checken of de lampjes die moesten checken of de beveiligingslampjes het wel deden, en lampjes die aan konden, om in een heel dik boekwerk te bladeren, waarin belangrijke dingen stonden over de landing en lampen die, net als vrachtwagenchauffeurs elkaar een toetertje geven, dag-dag lichtten naar tegemoetkomend tuig, op de jachtige verkeersluchtwegen, die ze al op hun scherm hadden getraceerd. Lampjes overal onder ons, die namen van steden bleken te hebben en voor ons sterrenlampjes. Deurbeveiligingslampjes op naar binnen klappende deuren (of was het nou juist naar buiten?).

De op sensatie beluste vraagstelling “Wil jij straks op een knopje drukken?” behoefde geen antwoord, gezien mijn gezichtsuitdrukking, er waren er wel 2000!!!!. “Kijk, Petra, nu zet ik hem even op handmatig, even een lichte druk op het stuur en………..” Later vertelde Frank, dat op het ogenblik dat het vliegtuig ietwat helde, hij al wist dat ze met me zaten te kloten voorin. Lachen! Ik hoefde niet meer bang te zijn dat ik een zwak hart zou kunnen hebben. Piloten ook niet trouwens, elke drie maanden worden ze volkomen doorgelicht en gaan ze op herhaling. Bij een klein, niet voldoen aan een van de ontzettend vele eisen, hebben ze kans, op nog een klein kansje en anders is het pilootje af! Check, check, dubbel check. De passagiers hadden inmiddels hun veiligheidsgordel om in verband met allang voorbije turbulentie(gaten in de lucht, heeft iets met kou en warmte te maken)”Ach, we laten ze maar even zo zitten, ze hebben ze nog maar net om!” Toen ik terug kwam van een sanitaire stop, wezen ze de monitor van de video aan. ”Kijk Petra, daar zagen we je net plassen” Ik heb zelfs de camera niet omver gemept!

Wereldwijde luchtafspraken, op Fransen na, spreekt iedereen Engels, vertelden ze, want ook de walky –talky was beveiligd en ik hoorde niet wat ze tegen de benedenburen zeiden. Ik hoorde overigens toch niets van de uitleg tijdens de landing. “Mijn oren zitten dicht” krijste ik. Een rechter en een linkeroor werden naar me toegewend en uit beide monden kwam er vragend “Huh?”. Derde vliegtuigramp ontlopen.

Met deze verklaring erbij, kan ik aan eenieder uiteenzetten hoe een landing in zijn werk gaat. Eenvoudig richting twee driehoekjes vliegen, op het schermpje voor je, lijkend op een computerspel, die door het uitzicht van alleen wolken, samen komen op een fraai verlicht circuit, waarvoor je alleen maar deze gegevens moet gebruiken, simpel! ”Draai eens en raampje open, Cor!” grote bekte ik, terwijl we naar de gate toe taxieden. ”Dan kan ik roken!” Wind, motorengeluid en gegrinnik kwamen op me af, toen direct mijn commando werd opgevolgd. Zelfs op de grond heb ik wederom een ramp kunnen verhinderen!

“Wil jij nog een zweefvliegtuigje, Petra” jongensachtigde Evert en www de, de site info@felix-gliders.nl .Retorische vraag! Gratis cadeau bij een bovenaardse belevenis. Bij de handdruk waren zijn bemoedigende woorden ”Nou, Petra, ik weet dat er mensen zijn die er anders over denken, maar ik vind je een leuke meid!” Ik kon geen ramp veroorzakende actie meer bedenken. “En nou wil ik wel iets te drinken!”. Cor had zijn keurige jasje al aan en stond alle personen bij de in en/of uitgang, wederom blauw ogend breed toe te lachen: “Het lijkt wel alsof ze er aan de achterkant weer inkomen en rondjes lopen!” Er was nog iemand daarbinnen met zware tassen aan het sjouwen. “Je hebt hem goed afgericht” bewonderde Cor. “Nee, joh, dat doet hij uit zichzelf!” Met nog meer hoogachting kwam er “Van het begin af aan????” . Hulpeloos verontschuldigend haalde ik mijn schouders op. Rare jongens die piloten en wat een geweldig leuke gewone mannen. Ik zou ze bijna als “normaal” bestempelen als ik inmiddels niet al beter wist.

“Volgende keer heb ik ook vliegangst” jaloersde een passagier nog. Vliegangst? Wie? Ik? Echt nie!!! Ik kende deze pilootjes!.Cor is een oude buurman van me en de zus van Evert(-Jan?) ken ik uit Nijmegen! Vliegangst!!! Tssss….Wat een watje! Een volgende keer zet ik een dergelijk stukje tuig wat vliegt, zo zelf aan de grond. Ik heb de spoedcursus immers gevolgd! Ik hoop wel dat het dan onder begeleiding van dezelfde twee is! Ik heb genoten!

Amsterdam 01:12

Wil je helpen me te helpen?
P.J.M. van der Heijden
Rek nr.: NL58 RABO 0178 9408 28
Onder vermelding van: GHANA en je mailadres

Petra heeft 3 volwassen kinderen 3 honden en 1 Frank, en werkt op Kinderdagverblijf “Klein Duimpje” ergens in Limburg.
Soms overkomen haar dingen waar ze niet direct een oplossing voor heeft.
Haar wekelijkse column kunt u vanaf nu lezen.
Met Petra praten over een soortgelijk onderwerp?
Dat kan! Mail naar peetpiet@hotmail.com

Wegens privacy overwegingen zijn de namen in deze column gefingeerd, ook die van Petra.