22.Machteloos en afscheid nemen.......

's Middags ben ik met Wendy naar het weeshuis gegaan. Opgehaald door Silvester, een van de begleiders hier en met de taxi naar het weeshuis. Dat moesten we wel zelf betalen natuurlijk. Toen we daar aankwamen zagen we een soort ziekenhuis, met kale gangen. Niks aan de muren. Troosteloos en smal allemaal.
Toen we aankwamen wilde ik foto's maken.... Ik maakte er één.... Nou, zegt Petra: werden ze toch kwaad op mij!!! Ik mocht geen foto's maken. dat was not allowed! Dus heb ik de camara maar vlug in mijn zak gestopt. Ik heb maar één foto genomen buiten. Maar ik kan het wel omschrijven natuurlijk: het was ziekenhuisachtig daar binnen met lange smalle gangen met aan weerszijden kleine kamertjes. Niks aan de muren, zoal ik al zei, niks op de grond. Kaal en t riest aandoend. Er zaten wat kinderen op de grond, een beetje verloren. Maar we moesten eerst naar het hoofd om ons voor te stellen en toestemming te vragen om er rond te kijken. Die vrouw vroeg ons dus wat we kwamen doen. Wat we wilden weten. Ze wilde geen vrijwilligers meer toelaten, nadat er vorige kennelijk iets verkeerds hadden gedaan. Wij probeerden uit te leggen dat wij van een andere organisatie waren en dat we alleen maar kwamen kijken. Uiteindelijk hadden we haar overtuigd en ja hoor: we mochten een uurtjeblijven. We mochten even met de kinderen spelen en rondkijken.

Kinderen tussen de 1 en de 5 jaar, die hadden dus niks om mee te spelen! Helemaal niks. In een kamertje stond een tv te schreeuwen en verder helemaal Niks. 25 kinderen en niets om mee te spelen, herhaalt Petra. Er was wel een Belgische vrijwilligster, die daar wel mocht werken, die was met een paar kindertjes buiten. Er zijn dus maar twee krachten en die Belgische, om voor die 25 kinderen te zorgen. Kleden, baden, verschonen enz. Dat kan toch echt niet.... zegt Petra. . Dat is niet te doen. Hoe langer we daar waren hoe zwaarder het voor ons werd. Triest!! Kindertjes maakten onderling ruzie over beetje drinken. Oudere wilden dat van de jongere afpakken. En ik werd er moedeloos van. Het werd echt heel zwaar en emotioneel. Ik was er heel erg van onder de indruk. Wendy ook trouwens. Helemaal niks voor die kindertjes. Ze hadden wel speelgoed, zei die vrijwilligster. Maar dat kregen de kinderen niet, want het was te weinig en dan maakten ze alleen maar ruzie er over. Ze hebben wel speelgoed, zegt Petra, want ik weet dat de vorige vrijwillligers genoeg hebben meegenomen. Maar het kan heel goed zijn dat het hier wordt verkocht, dit is Afrika. En wat er dan overblijft wordt in een kast opgeborgen. Maar die arme kindertjes: alleen maar verschonen en eten geven, meer wordt er niet voor en mee gedaan. Ik ben er helemaal van ondersteboven, zegt Petra. Ik voelde me zo machteloos: je kunt er niks aan veranderen. Maar daar mág dus niks veranderd worden, alles moet zoals de baas daar het wil... Als ik hier had moeten werken had ik het inderdaad niet lang gemaakt hier. Dan had ik afgehaakt. Ik wil organiseren en dingen doen met ze en zo. Maar hier in het weeshuis mag dus helemaal niks. En voor die kindertjes.... zó zielig! Ze hebben daar dus echt helemaal niks.

Als ik hier had gewerkt had ik binnen een paar dagen ruzie met dat hoofd gehad. Ik had dit niet zo gelaten. Ik ben dus toch heel blij dat ik hier niet heb hoeven werken!!En dat ik er wel geweest ben.
Waar ik terecht ben gekomen is het toch heel anders en heb ik toch het idee dat ik wat heb kunnen doen. Dat had in het weeshuis niet gekund, zegt Petra. En wat erg is: er is genoeg materiaal en de kindertjes krijgen het niet.... Heel erg hier. Ik kan er niks aan veranderen, zegt Petra met spijt in haar stem. Ik kan er écht niks aan veranderen.

Donderdagochtend naar Judah Mahama met het nieuwe rooster begonnen. Veel leuker om op deze manier les te geven. Het niveauverschil is nu beetje overbrugd. Veel fijner om zo te werken. Ik had brood meegenomen en een rollenspel met de meiden gedaan. Brood kopen op de markt en dan betalen. Leuke manier van lesgeven die goed aansluit bij de dagelijkse praktijk.Ze kunnen nu echt op niveau lezen,ik heb nieuwe boekjes gekocht op level 1. Toen kwam hier Al Hassan, de manager van juda, met zijn vrouw en hun kleine baby.
Schattig babytje, zegt Petra, ik heb geknuffeld met de baby, dat was erg leuk. Maar ik moest dus de lessen onderbreken. Dat kan hier allemaal gewoon.lachen! Dus zij kwamen binnen speciaal om afscheid van mij te nemen. Want dit is mijn laatste week hier. Er waren nog twee andere vrijwilligers, die er ook bij kwamen. En ik moest naar het andere lokaal meekomen. Ze hebben me daar heel uitgebreid bedankt wat ik allemaal gedaan heb. Deeltje voor deeltje opgenoemd. En als afscheidskadootje hebben ze stof voor me gekocht. De meiden hier krijgen naailes en die gaan nu dus een broek en een topje voor me maken. En dat vind ik dus heel erg leuk,. zegt Peetje dankbaar. Helemaal speciaal voor mij een broek en top. Mijn maat genomen hier en dat krijg ik dan volgende week woensdag, de laatste dag dat ik hier ben.
Een van de andere vrijwilligers had maandverband meegebracht: weer blij allemaal!!! Dat zijn allemaal van die kleine dingen die bij ons heel gewoon zijn. En hier dus echt niet . Heel dankbaar weer iedereen hier. Maar de manager was heel blij met wat we hier allemaal in gang gezet hebben. Ik hoop dat ze dat kunnen vasthouden.

Met Fuseini naar Tamale geweest om nog wat boeken te kopen voor de volwassenen. Fuseini had nog wat geld over van Olivia: en Fuseini heeft zitten tellen als een gek welk boek hij wel en niet kon kopen. Titels opschrijven en prijs er bij en tellen en nog eens tellen. En het ene boek wel en het andere niet. Dat was wel heel leuk om hem zo bezig te zien. Maar ook om hier te overleven moet ie tellen: hij verdient hier maar 100 cedies per maand voor zijn werk in de library. Dat is omgerekend ongeveer 35 euro. Daar moet hij dus alles van betalen. Er is nog wat geld op de schapenrekening binnengekomen: maar de 6 schapen zijn ze er wel. Dus dat geld word gebruikt om nog wat hoognodige dingen te kunnen aanschaffen.

s Avonds zijn we gaan uit eten want Wendy ging naar huis en ik heb er gelijk maar mijn afscheid van gemaakt: ik hoef niet elke week naar de lodge om een feestje te bouwen. Dus dat heb ik bij deze dan ook achter me. En we hebben daar op een groot scherm naar het voetbal gekeken! Dus ik heb de wedstrijd van Oranje gezien. Dat wil zeggen: ik was er bij. Ik zat ergens helemaal achteraan, want daar mocht ik roken.... Voetbal is niet mijn grootste interesse dus, lacht Peet.

Maar zegt Peet: ze snuiven hier. En ik heb al eens aan de Chief gevraagd: mag ik dat ook eens proberen. Nee! dat mocht dus niet: dat is niet goed voor je, werd er gezegd. Ja, logisch, als iemand die niet rookt enmij om een sigaret vraagt zeg ik ook nee, lacht Peet. Maar ik heb toch het van iemand gekregen en één keer geprobeerd. Je krijgt er een heel leeg hoofd van.... Ik heb geen idee wat er in zit. Maar het werkt heel snel. Ik neem het toch maar niet mee naar huis!

Ik ben voor de laatste keer naar Tamale naar de markt geweest om nog wat dingetjes te kopen. Ik heb er foto's gemaakt en daar worden ze hier heel kwaad om. Ik neem foto's van het straatje hier, en niet van jullie zei ik! Nou ik begon dar dus al aardig ruzie te krijgen. Dus de meiden,Hawah en Hadidja, trokken me weg, en zeiden om dat maar beter niet te doen. Er was er eentje die wel riep "snap me, snap me!'dat wil zeggen: maak een foto van mij. op de markt mocht ik wel foto's maken als ik zou betalen. Ze wilden cedies hebben er voor. Doe ik dus echt niet!!
Ik heb wel weer een heel stel foto's voor de blog. Die ga ik er straks nog even opzetten.
Hoe is het met je huiduitslag, vraag ik: dat is toch echt iets van de warmte, zegt Peet, want er zijn er hier meer die dat hebben. Dus dat zal wel weer overgaan.

Als je er nu op terugkijkt, vraag ik: GEWELDIG!!! zegt Petra. Ik ben blij dat ik het heb doorgezet. Ik was hier nodig; mijn kennis en ervaring heb ik hier helemaal kunnen inzetten. En ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen doen. En tegen alle verwachting in, heb je het er helemaal volgemaakt, zeg ik. Ja, zegt Peet, ik voel me hier best wel thuis. Maar ik ik wil nu toch wel naar huis, zegt Petra er meteen achteraan.

Gisteravond zat ik hier met Wendy, de laatste keer want zij zou de dag er na weer naar Nederland vertrekken. Komt er een Ghanees van de overkant, die dacht dat ik de moeder van Wendy was. Hij wilde met Wendy trouwen. Hij beloofde me eerst twee schapen. No no, zei ik dat is niet genoeg.Nou hij wilde dan wel 4 schapen geven. Is goed zei ik. dus die man gaat helemaal verguld weer naar de overkant. Goed..... dag er na: Wendy is naar Nederland terug. Komt die Ghanees naar me toe: where is my wife????? vroeg hij en keek langs me heen naar binnen de compound in. Where is my wife???
Die is weg, naar Holland, lacht Peet. Werd ie me toch boos!!!! Zijn 'wife' was vertrokken!!!Ik trapte er heel even in, maar hij kon tijdens zijn boosheid zelf zijn lachen niet bedwingen: hij had dus echt wel gevoel voor humor. We hebben er even later hartelijk om zitten lachen. Maar ik trapte er bijna in...... dat ie echt boos was om zijn wife.... lachen!!! zegt Petra.

Woensdagochtend

Vanochtend om zes uur, de derde ochtend op rij dat ik zo vroeg op moest, zat ik hier op de bank, 'mijn' bank, koffie te drinken. Gisteravond zag ik hier een halfdood kuikentje. Ik heb het opgepakt en ik wist niet wat ik er mee moest. Iemand van de familie hier had het van mij overgenomen en ergens in een hoekje gelegd. Dus ik vroeg om zes uur s'morgens aan haar: leeft dat kuikentje nog? Ja, zei ze, dat loopt hier weer rond. Dus ik zag dat kuikentje maar dat was aan het piepen. Kon dus zijn moeder niet vinden! Ik met dat beest in mijn hand gaan zoeken naar die moederkip. Ik zette haar bij een willekeurige kip: maar die begon haar en mij meteen te pikken, dus dat was de verkeerde moeder! Iedereen aan het lachen hier, ze lagen blauw. Ik dat beestje weer gered: werd zelf ook aangevallen door die kip. Affijn, met de halve familie weer verder zoeken naar de echte moeder. En ja hoor na wat zoeken en struikelen heb ik haar gevonden. Kuikentje er bij gezet en dat werd gelijk geaccepteerd. He he......
Ik was ook nog gestruikeld in mijn zoektocht: grote hilariteit. Maar ik zag vanmiddag dat dat kuiken weer bij de moeder rondscharrelde: weer een leven gered. Fuseini lag blauw. En dat 's morgens om zes uur.....

Trouwens met de schapen is het hetzelfde; soms loopt er een weg en dan gaat iedereen er achter aan: en die schapen lopen hárd!! Geen idee gehad dat een schaap zó hard kan lopen. Met de fiets gaan ze er soms achteraan, lachen wel.
Ze hoeden die schapen, en soms wil er eentje niet en dan moet die geduwd worden: andere lopen dan ineens heel hard weg naar een kudde aan de overkant. Stomme beesten zijn het, zegt Petra. En ik heb nooit geweten dat schapen zó hard kunnen weglopen: in een mum van tijd zijn ze helemaal aan het eind van de straat; de hele familie is dan in rep en roer en holt er achter aan: het is echt een baan: ze moeten uitgelaten worden ze moeten eten. Het is echt een dagtaak die beesten.

Na het avontuur met het kuiken wilde ik naar de wc, maar werd tegengehouden: nee, eerst moest er met de hele familie een foto gemaakt worden. Ik had dat gevraagd: een foto met de hele familie. Mag ik dan eerst toch even naar de wc, vroeg ik, nou goed, dat mocht dan.
Toen ik terug kwam zat daar de hele familie in het mooiste wat ze in de kast hadden hangen klaar voor de foto. De chief daar heeft het voor het zeggen en iedereen moest komen opdraven voor de foto: en inderdaad: iedereen zat er mooi klaar voor. Er is een stel foto's gemaakt. En het is de bedoeling dat we die thuis uitdraaien en dan opsturen. Het was inmiddels al 8 uur, en ik was nog steeds niet op weg naar mijn werk. Ik wilde dus weg, maar werd wéér tegengehouden, nu door de twee moeders. Die wilden graag dat ik met hen meeging om te kijken waar zij werkten. En dat ik dan dus kon zien wat zij voor werk deden. Het zou vlak bij de Judah Mahamma zijn. Maar dat was natuurlijk niet zo: het was veel verder weg. En ik kon dus onmogelijk nog op tijd in Judah zijn om daar te werken. Ik heb toen maar gebeld dat ik een stuk later zou aankomen. In dit land kan dit allemaal. Maar die vrouwen, die werken hard joh, zegt Peet: ze hakken stenen aan stukjes, maken op die manier grind. Dat wordt weer gebruik in de huizenbouw en voor de wegenaanleg. Ze verdienen dus een beetje geld door stenen aan gruzelementen te slaan. Kunnen wij ons niet voorstellen. Hele bergen met stenen....Vond ik wel leuk: nou zag ik dat ook eens. Ze wilden mij alleen op de fiets naar Judah laten gaan. Dat zag ik niet zitten. Ik zat aan een andere kant van de compound en ik ken hier absoluut de weg niet. Ik naar Fusieni gebeld: Hélp, Hélp...... Die is dus op zijn brommerke gestapt en is naar me toe gekomen. Maar toen begon het ineens te regenen hier: en als het hier regent, is dat dus échte regen: met bakken komt het uit de lucht. Die moeders hebben alles bij elkaar gegraaid,namen mijn fiets mee naar huis en Fusieni heft me naar Judah Mahamma gebracht. Daar kwamen we doorweekt aan. Daar heeft iedereen braaf gewacht tot ik er aan kwam. Er kwam dus van alles tussen hier: het was inmiddels na negenen. En dat kan allemaal hier... lacht Petra. Niemand die hier op zijn horloge staat te tikken.

Het gaat nog steeds goed, maar ik ben dood- en doodmoe. Ik heb gisteren en eergisteren en vandaag twee banen naast elkaar gedraaid. Juda Muhamma en Library. Drie dagen achter elkaar én 's morgens én 's middags gewerkt. Ik ben dus echt doodop, zucht Peet. De laatste dagen waren het overal: vandaag de laatste dag in Juda Muhamma en ook de Library. Best wel even moeilijk, zegt Peet. Ik heb afscheid genomen van iedereen: van de andere vrijwilligers bij Juda en het was een heel erg leuke ochtend: we hebben spelletjes gedaan en met ballonnen gelopen en het was erg leuk. Ook hebben we nog een stukje bingo gespeeld. Ik heb nog wat dingetjes uitgedeeld: wat creme die ik nog over had, en wat kleurpotloodjes hier en daar. Ze zijn er zóóóó blij mee!! Zelfs de wat groteren: ze zijn helemaal verguld met wat ze krijgen. Dat hebben ze nooit eerder gehad. Sommigen hebben zelfs nog nooit iets gekregen!! Ik ben in het zonnetje gezet: bedankt voor de liedjes die je leerde, bedankt voor de lesmethoden. bedankt voor.. en het ging maar door, zegt Petra. Ik was er wel een beetje verlegen mee, ik hou niet zo van afscheid nemen. Ik kreeg een broek en een hesje en dat moest ik natuurlijk showen: erg leuk dus. De manager Al Hassan had al met zijn vrouw afscheid genomen van me: maar vond het toch nodig om dat nóg een keer te doen en me uitgebreid te bedanken voor wat ik hier allemaal heb opgezet. Hij heeft er echt wat van gemaakt die man, zegt Petra. En ik heb ze allemaal een zoen gegeven: dat vinden ze hier dus heel gek: dat is hier eigenlijk niet de gewoonte, maar ik heb het toch gedaan. Toen kwamen ze allemaal om me heen staan en toen had ik het niet meer: ik moest janken dus..... Maar, zegt Petra, het is wel of je ze in de steek laat als je weggaat. Ze krijgen nu weer een andere vrijwilliger en het is maar afwachten wat die met ze gaat doen. Het kan niet anders, maar zo voelt het wel op zo'n moment, zegt Petra.

Het was een hele leuke morgen in ieder geval. Daarna naar de libray en daar waren wel 100 kinderen.... Ooohw, zucht Peet. en ik was alleen met Fusieni: geen andere vrijwilligers. Ik ging koekjes uitdelen en ze moesten blijven zitten. Maar na vijf minuten hielden ze het niet meer en kwamen ze allemaal op me afstormen. Ik werd dus bijna letterlijk onder de voet gelopen door een kleine 100 kinderen!!! Ik wist natuurlijk niet meer wie ik wel en niet gehad heb en er zijn er die ik driedubbel heb geknuffeld. Alle koekjes uitgedeeld, hè hè.

Rond vijf uur ging ik daar weg, dus ook voor de laatste keer. Ik was uitgenodigd bij Aniek - de andere vrijwilligster - die bij Al Hassan woont, voor een etentje, want zij was jarig. Ik ben nog even lekker gaan douchen met het gietertje achter de houten schutting..... en toen naar de Aniek gegaan. Ik heb daar heerlijk Ghanees gegeten; rijst met groenten en allerlei andere dingetjes: het was heerlijk, zegt Petra voldaan. Nu zit ik hier op het bankje uit te blazen: ik kan niet meer. Morgen heb ik een vrije dag, dus kan ik mijn kamer opruimen en mijn spullen pakken en nog het blogje plaatsen, als er stroom is tenminste. En dan is het écht afscheid nemen hier ook: ik doe het niet iedereen tegelijk. Ik begin gelijk 's morgens dan heb ik ze tegen de middag wel allemaal gehad. Voor de familie heb ik twee appeltaarten besteld, die geef ik ze nog voor ik wegga. Koffers pakken. En dat was het dan, zegt Petra voldaan.

Vrijdagochtend om half vijf worden we opgehaald voor het vliegtuig naar Accra. Maar dan heb ik wel een hele dag in Accra. Niet in zee zwemmen daar, zeg ik: er zitten hele grote haaien: Nee, zegt Peet, ik ga daar echt niet de zee in: het wordt ten zeerste afgeraden.

Zondag het vliegtuig terug naar huis......het is goed geweest....!Een onvergetelijke en geweldige ervaring! Ga je thuis aan het volgende van je bucketlist beginnen, vraag ik. Nee, zegt Peetje,effe niet!

Petra (nog steeds) in Afrika

wordt vervolgd