20.Dorpsgek

Dorpsgek

Nog twee en een halve week..... en dan niks meer. Petra klinkt een beetje treurig... Ja, zeg ik; het gaat heel hard nu. Het is echt nog maar twee en een halve week en je zit weer in het vliegtuig naar huis. Maar voordat je naar huis komt: hoe is het met je velletje? vraag ik haar lachend. Ohw, zegt Petra, nou dat kwam weer opzetten: nu ook aan de voorkant. Dus ben ik naar een andere drogist geweest in Tamale. Daar was een hele grote. Net een apotheek. Daar stond een nurse achter de balie en die wist er wel wat van en die heb ik het laten zien. Zij heeft nu antibacteriele zalfjes en pilletjes om een allergie te onderdrukken gegeven. De telefoonlijn is weer ondermaats en ik versta Petra maar heel slecht: dus ik verstond wel iets over pilletjes maar niet wat. Ik vraag haar wat voor pilletjes? Zij: botjes??? Wat voor botjes?? Pilletjes roep ik! Tegen een allergie!! roept Petra terug. Nu verstond ik het wel.... lachen zo'n telefooongesprek. Net twee debielen die hallo en watte tegen elkaar roepen. Maar, gaat Petra verder: nu blijkt dat ik die antibiotica kuur toch verkeerd heb ingenomen. Ik zei tegen de nurse dat ik ze drie keer per dag had genomen. Niet goed, schudde ze haar hoofd: had 4 keer per dag gemoeten. I called my husband, zei Peet, and he said..... “This is Afrika, not Holland”, zei de Bash, die met me meegegaan was.. En daar kon Peetje het mee doen.... Ik doe nu maar precies wat ze hier zeggen. Want dan zal 't wel goed zijn. Als het niet beter wordt, ga ik maar weer terug volgende week. Verder heb ik niet veel meegemaakt hier, zegt Petra. Dat zeg je nu steeds weer, maar ik schrijf toch hele bladzijden vol en dat is allemaal omdat er niets te vertellen valt......, antwoord ik.

Het ABC hier is een ramp, zegt Petra, ze kunnen het wel opzeggen, maar weten vervolgens niet wat ze er mee moeten. Ze kennen wel de letters apart, maar weten niet wat de betekenis in een woord is. Het goeie ouwe leesplankje zou daar wel iets zijn, zeg ik. Nee, zegt Peet: het niveau-verschil is daar zo groot dat het niet kan dus. We hebben de meisjes op Judah Mohamma nu opgesplitst in twee groepen: een die een beetje kan lezen en een gedeelte wat nog helemaal aan het begin staat. En toetsen werkt ook niet. Ze kijken alles bij elkaar af. Eentje had alle woordjes die ze moest opschrijven achter in het schriftje geschreven. Zodat ze die in haar eigen schriftje kon schrijven. Eentje stond bij rekenen voor het bord, de sommetjes met uitkomsten ergens op te schrijven, om het later te kunnen afkijken. Lachen is dat wel: ze zijn wel heel betrokken. Daar komt nog eens bij dat ze allemaal verschillende talen spreken, dat maakt het nog extra moeilijk. En ze moeten Engels nog leren: dus dat is een volledig vreemde taal. Maar ook onderling kunnen ze zich niet verstaanbaar maken. Dat Engels is straks de verbindende taal. En er zijn er een paar die heel redelijk Engels spreken en die nemen dan de anderen een stukje mee. Dan is het nog aardig dat de volwassenen zo redelijk Engels spreken. Hoewel, zegt Peet: het is een soort dialekt wat ze spreken: ik loop, jij loop, wij loop. Pidgin Engels heet dat, zeg ik tegen Petra. En dan hebben ze ook nog een enorm accent, zegt Peet, dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. Maar, zeg ik lachend tegen haar: met het Nederlands accent dat jij hebt in het Engels verstaan ze je waarschijnlijk beter dan wanneer je Brits Engels zou spreken. Ja, zegt Peet bevestigend: ja, dat is zo! Ik heb wel veel woorden bijgeleerd, grapt Peet, ik spreek nu vloeiend Ghanees Engels.... ze lacht!

En s'middags heb ik in de libray wat gewerkt. Haar stem daalt een stukje. Er is hier, zegt ze zacht, een dorpsgek...... Er loopt hier een dorpsgek rond, dat is een man die loopt hier om elf uur 's morgens te schreeuwen. Ik durf geen foto van hem te maken. Ik weet niet hoe hij er op zou reageren. Hij heeft een hele hoop kleren over elkaar aan. Veel te grote schoenen aan. Schreeuwt alles bij elkaar. Hij doet niemand iets: hij krijgt van iedereen wel wat te eten. Maar niemand die hem corrigeert of wat dan ook. Ze laten hem maar gaan. Iedereen negeert hem vriendelijk maar wel totaal! Ik was dus in de Libray aan het werken, met een andere vrijwilligster. Fusieni had drie dagen aan een stuk door, aan het maken van stenen gewerkt. Hij was dus helemaal kapot. Ik had tegen hem gezegd dat hij dan maar gewoon thuis moest blijven. Ik kon het alleen wel af voor een middag. Die was er dus niet. En toen kwam ineens die dorpsgek de library binnen. De kinderen helemaal in paniek: Look Pettra: Look!!!! Allemaal wijzen naar die man. Ik sta daar dus helemaal verstijfd: weet dus écht niet wat ik nu moest doen! Gelukkig was er een vader van een van die vrijwilligsters binnen. Die dorpsgek bleef in de deuropening staan. Hij zei verder niks, maar ging ook niet weg. Ik de kinderen weer naar hun plaats gedirigeerd. Ik wist dus echt niet wat ik moest doen. De teacher op het binnenplaatsje negeerde hem volkomen: dus daar had ik niet veel van te verwachten! Die deed dus helemaal niks. Ik denk: wat moet ik nou toch doen...., zegt Petra, en ik hoor de spanning in haar stem: Hoe krijg ik hem nou weg, met al die gillende kinderen achter me.... Ik heb dus die vader van de vrijwilligster gevraagd of die me even kon komen helpen. Vrouwen hebben hier helemaal niks te zeggen dus. En een witte vrouw al helemaal niet. Hij zou dus op mijn aanwijzingen écht niet vertrekken. Dus die vader loopt gewoon naar hem toe kijkt hem even aan: die gek draait zich om en loopt weg. Gooooohhhhh, zucht petra heel diep.The fool on the hill..... toch wel weer avontuur zeg ik: jaa, natuurlijk maak ik hier wel weer dingen mee....


Ik heb wel de hele dag last gehad van het zwemmen met de hele familie: ik was dood- en dood-op na mijn werk. Ik ben dus om acht uur naar bed gegaan en als een blok in slaap gevallen.
'sMorgens wilde ik naar de Juda Muhamma gaan en toen kwam de manager die hier ook langs fietst als hij naar zijn werk gaat, speciaal naar me toe om me heel uitgebreid te bedanken voor de tomatenblikjes die ik had meegenomen. Ik was het al bijna vergeten: maar ik had blikjes tomatenpuree meegenomen voor de meisjes. En die waren daar blij mee natuurlijk. Maar de manager kwam nu dus nog eens heel uitgebreid mij danken voor die blikjes. Ze zijn hier zó blij met alles, zegt Petra. Eigenlijk toch te gek, dat ze hier bijna voor je knielen als je gewoon een blikje tomatenpuree meeneemt.... Maar ik kan het niet vaak genoeg zeggen: ze hebben dus niks hier. Ze hunkeren ook om aandacht: zegt Petra: ze zijn hier heel blij om aangeraakt te worden. Ik heb de kinderen in de library nu zover dat als ze een boek pakken dat ook weer terugzetten. En voordat ik ergens aan begin moet ik ze eerst even tellen. En dat is een belevenis hier: want bij het tellen moet ik ze één voor één heel even aanraken. Het is een ritueel dat de kinderen dus geweldig vinden: geteld worden! Ze komen dan naar voren, naar mij toe, om heel even aangeraakt te worden en ze zijn dus geteld. Als je geteld bent, hoor je er bij!!! En om je een idee te geven van hoelang die ceremonie duurt: er zitten er dan 64 tot 75!! en die moeten allemaal even ''geteld'' worden! In het begin had ik niet de grip op ze allemaal: en dat werd wel even veel soms. Maar nu pakken ze zelf hun papiertjes en zelf hun potloodje. Een vrijwilligster hier was er verbaasd over dat het er zoveel waren.
Dankzij de geweldige giften van iedereen zijn er nu autootjes genoeg, potloden genoeg, er is papier: de kinderen kunnen zich dus zelf bezig houden!!! hè hè. Fuseini oefent op van alles, en gaat zeker proberen wat ik hier nu heb opgezet te gaan volhouden. Als ze maar de helft van wat ik hier heb ingezet weten vast te houden, ben ik heel tevreden.

Ik ben ook heel blij met de giften van iedereen: Ik had geld bij elkaar voor drie schapen, en heel misschien komt er nog binnen voor een vierde. Maar dat vertel ik hier nog niet natuurlijk. Hoewel: Ik vroeg aan Fuseini: wat zou je doen als ik je zeg dat ik misschien geld genoeg heb voor nóg twee schapen..... Nou: dat gezicht van hem: two sheaps? two more sheaps??? Two more? Tot drie keer toe herhaalde hij dat met ongeloof in zijn stem. Echt, zegt Petra: hij moest het drie keer herhalen! En dan de blijdschap!! Nu zijn we inmiddels al weer stukje verder en het werden er uiteindelijk 4 dus!!!! Zóó blij, hier, zóóóó blij!! glundert Petra. Ik had ook nog een bedelbrief op facebook gezet maar weet niet of dat wat heeft opgeleverd, zeg ik. Maar dat kun jij wel zien en ik weet dat ze allemaal een persoonlijk bedankje van je krijgen. Zes schapen: dat had je niet kunnen dromen!! Och, zegt Petra: ze zijn zó blij hier... zo blij!!!!.

Ze zijn hier stenen aan het maken voor een nieuw hutje. Fusieni werkt daar heel hard aan mee. En hij heeft iets van me overgenomen, waarvan ik niet weet of ik daar nu blij mee ben: Hij staat daar zich in het zweet te werken en roept dan: Help... hélp, Pètrá!!! Hélp! En daarbij immitieert ie mij precies zoals ik soms 'hélp' roep! Ik moet er wel mee lachen. zegt Petra!

We hadden nog wat geld over van Olivia en daar hebben we wat methode boeken hier aangeschaft. Als je geld hebt kun je die hier dus wel krijgen!Ik ben nu de Teacher aan het inwerken met de nieuwe methodes. Ze pikt het erg snel op en vindt het leuk! Ze kent de niveaus van alle kinderen.
Ze gaan je daar wel missen Peet, zeg ik. Ja, zegt ze even aarzelend: dat geloof ik ook wel ja.... Maar ik heb nu iets in gang gezet: het is allemaal op papier gezet: alles is gelabeld en geordend. Dus met een beetje goede wil moet het een beetje blijven hangen: ze hebben nu wel gezien hoe het anders kan!!Ik hoop alleen dat er hier een vrijwilliger structureel aanwezig kan zijn. Dat is echt nodig!
Vandaag ben ik nog een paar uur bezig geweest met de blog!! Daar gaat heel veel tijd in zitten, zegt Petra. Ik zeg: Ik weet er alles van, ik schreef ze!
Petra is daar ook wel blij mee: als ik ze zelf had moeten schrijven waren het een paar a4tjes geweest: ik had er gewoon geen tijd voor gehad. We kunnen er bijna een boek van maken, zeg ik: ja, zegt Peet: goed idee!!

Maar dat zien we hier wel weer, zeg ik. Je zult hier eerst weer moeten wennen aan de Hollandse temperaturen. Ik heb het koud hier nu, zegt Peet: het is maar 28 graden: iedereen heeft de trui aan hier, ik ook. Ik ben er inmiddels dus helemaal aan gewend hier ja, mijmert ze. En ondanks dat het af en toe regent blijft het hier stoffen. Iedereen tuft hier ook: en ik doe daar vrolijk aan mee!! lacht petra. Jij gaat nog heel veel aanpassingsproblemen krijgen als je weer hier bent, zeg ik. Hier kun je dus niet op straat tuffen!!
Ja, zegt Petra, ik ben hier helemaal ingeburgerd: de vrouw van de chief van wie de vader was overleden kwam naar me toe en liet een foto van haar vader zien. Een knappe man, maar ja, wel hartstikke dood. En ze is zó blij dat ik haar in de gelegenheid heb gesteld om de begrafenis bij te wonen. Zó blij hier!!!

Ik ga de hondjes uitlaten, zeg ik afsluitend: het regent hier en we worden dus nat. Tjsa, grapt Petra: het regent hier ook af en toe en ik moet dus ook in de regen de bosjes in........

Woensdag: we bellen met een hele slechte verbinding:

Ik had geen elektra weer eens hier, zegt Peet. Dan kan ik dus ook niet in de libray werken, het is dan veel en veel te heet daar. Dus ben ik hier maar wat foto's in de buurt gaan nemen. En ze kwamen hier die 4 schapen afleveren en toen was de battery low: altijd wat met dat ding. Vier schapen>??? vraag ik verbaasd: Jahaa, zegt Petra, heb je de blog niet gelezen dan??? Geen blog gezien zeg ik. Ik ga gelijk zoeken en ja: in mijn mail staat een verwijzing naar de blog. Supersnel lees ik die even door. Wow, zeg ik 4 schapen er bij: en je had Fuseini al gekieteld met TWEE er bij, lach ik. Ik ga hier dan niet te veel over schrijven verder: jouw blogstukje is helder en duidelijk!!!
Wat een succes!! 6 schapen, woooooow, roep ik enthousiast!! Fuseini vertelde gisteren, dat ze er heel even over gedacht hadden om in plaats van die schapen een koe aan te schaffen. Maar een koe kost 1000 cedies en dat is toch wel heel veel geld en evenveel risico vonden ze: dus zijn het toch schapen geworden!
Ik kijk even naar de foto's die Peet er bij gevoegd heeft: wat een blije man die chief: zeg ik. Ja, zegt Petra, dol- en dolgelukkig die man. De rest van de familie ook natuurlijk. Maar hij grijnst van oor tot oor en is écht helemaal verguld. Niemand deed dit ooit voor ons, blijft ie maar herhalen: God bless you and your friends!!! Hij kan weer verder met zijn leven, zegt Petra: Een werk dat het is met die schapen!! Met al die schapen aan een boomstam en dan weer drie aan een andere stam. Een loopt er al los, de andere hobbelen daar dom achteraan: best wel grappig, zegt Petra, en die eerste is hier nu zo gewend dat ie los kan lopen. Maar van de week zag ie een ander schaap aan de andere kant en daar gaat ie dan naar toe.Ik ben er achter aan gerend.: Dat schaap moet dus weer terug de compound op worden gejaagd. Ik vraag aan Peet wat ze nou verdienen met een schaap. Nou, zegt Peetje, ze fokken met die dieren en dat is dan eten. Een schaap krijgt genmiddeld twee jongen en dat is bij 6 schapen dus 12 jongen. Als die wat groter zijn, worden die dus voor dik geld verkocht om op te eten! Dat geld is bijna een jaar inkomen voor ze. Daar kunnen ze dan andere dingen van kopen: eten, water en elektriciteit. En met een beetje kudde houden ze het hoofd dus wel boven water!, zegt Peet.

Peet zegt: die andere vrijwilligers hier zijn dus heel vaak jonge vrouwen van een jaar of 20 tot 25. Fuseini: die doen dus niet wat jij allemaal doet. Peet zegt: Ze brengen dan lollies mee voor de kinderen en als ze al speelgoed meenemen is dat van karton of plastic. Dat houdt hier twee dagen en dan is het kapot. Die heel jonge kinderen moeten dus houten speelgoed hebben en duurzaam spul. Plastic autootjes die in drie seconden stuk zijn levert hier dus niks op. En die vrijwilligsters geven ook wel eens een kadootje aan Fusieni; hij kreeg een ringetje voor om zijn vinger: Hij waardeert dat heel erg, zegt hij, maar, stelt ie triest vast: I can't eat it!!

Wat dat aangaat zijn de spullen die Carina stuurde precies wat hier nodig was. De autootjes zijn stevig en het plastic speelgoed is het zelfde in kwaliteit wat ik voor het kinderdagverblijf verzamelde, zegt Peet. Vooral de geplastificeerde memory spellen zijn hier super populair, zegt Peet. En die harde plastic beesten zijn dus heel gewild bij de kinderen. Maar die memory spelltjes zijn favoriet: ik heb ze dus gemerkt met watervaste stift, zodat de drie spellen uit elkaar gehouden kunnen worden en ze zijn opgeslagen in drie verschillende potten. En voor het eerst is er hier genoeg speelgoed voor alle kinderen. Nu heb je nooit genoeg natuurlijk, maar ze kunnen allemaal bezig zijn. En echt, met die memory-spellen herkennen ze hun eigen dieren en zo. Razend populair zijn die spellen hier. Carina heeft daar goed over nagedacht, glundert Petra.
Trouwens: jouw pakketje is ook aangekomen. Bash ging dat ophalen. Ik hoefde daar niet bij te zijn. Belt Bash me op: hij moest dus - net als ik - het doosje openmaken om te laten zien wat er in zat bij het postoffice. Ja, zegt hij tegen me: er zitten kleurpotloden in heel erg veel. Ja? antwoordt Peetje? Wat is het probleem? Nou, zegt Bash, er is geen probleem, maar de postkantoorbeambte heeft glazige ogen en vraagt of hij één zo'n pakje met kleurpotloden voor zijn dochtertje mag..... Zo gaat dat hier, zegt Petra lachend, hij bedelt gewoon een paar kleurpotloden los.... Petra heeft toegestemd, dus in mijn pakketje zit een pakje kleurpotloden minder.
En er zitten een paar punteslijpers bij: ik heb ergens gelezen dat ze wel kleurpotloden hadden, maar niks om er een puntje aan te maken. En dat vind ik dus weer héél zielig.
Als ik weer in Nederland ben ga ik houten puzzels en zo verzamelen en opsturen naar hier, zegt Petra tot slot: en telramen, die hebben ze hier niet, en die zijn heel erg nuttig.

Het verhaal van kralen en spiegeltjes is dus echt niet waar.......

Petra in Afrika

wordt vervolgd