16.DRIE DAGEN NIKS GEHOORD!
Door: FrankStoker
Blijf op de hoogte en volg Petra
28 Mei 2014 | Ghana, Tamale
16.DRIE DAGEN NIKS GEHOORD!
Haa!! Hoelang heb je niks gehoord van me zeg je?? Drie dagen, zeg ik. 'Owh,' zegt peet, 'dat is toch niet zo erg!' Ik heb drie dagen niks gehoord, niet eens een smsje, zeg ik. En ik wil toch wel graag weten dat het goed gaat, als is het maar om de dag!, zeg ik. 'Ja,' zegt Peet, 'dat snap ik wel, maar ik heb het druk met van alles hier. En ik ben dan bezig met mailtjes en zo, en dan valt hier weer eens internet uit, of de computer doet het niet, en moet ik weer opnieuw beginnen. En dat is heel vervelend.'
Niet erg, zeg ik, je bent nu aan de lijn. Niet dat ik ook maar iets kan doen als er daar iets aan de hand is, zeg ik: ik mag het land niet in. Ik heb niet eens de inentingen die daarvoor nodig zijn. Maar het is toch leuk om af en toe iets te horen.
Ik vertel haar de kleine nieuwtjes die hier zijn: zoals haar nichtje dat weer even in het ziekenhuis was, met dezelfde klacht als vorig jaar. En dat het goed gaat met de hondjes hier en dat alles als vanouds zijn gangetje gaat.
Ik heb een pakketje opgestuurd zeg ik. 'Voor wie?' vraagt Peet. Voor jou!!! 'Ok,' zegt ze, 'ik hoop alleen dat dan nog op tijd aankomt: het kan er weken over doen om hier aan te komen. Ja, het kan wel dat ik me drie dagen niet gemeld heb, maar ik begin het allemaal gewoon te vinden hier. Het begint heel langzaam mijn thuis te worden: ik neem ook alle gewoonten van hier over. Ik gebruik mijn linkerhand bijna nergens meer voor: die gebruik je voor je billen mee te vegen. En er is hier bijna geen water dus je moet wel proberen je zo hygienisch mogelijk te gedragen. Er is niet altijd de mogelijkheid om je handen te wassen. Ik hoor trouwens ook van andere vrijwilligers dat ze in het begin elke dag bellen, na een paar weken nog twee keer per week en op het laatst hoogstens nog eens in de week,' zegt Petra.
Heb je nog steeds geen rare ziektes daar opgelopen, vraag ik: 'Nee,' zegt Peet lachend, 'nog steeds niet. Maar ik smeer me elke dag in met van alles, ik slik mijn medicijnen tegen malaria en dat helpt. Het is het natte seizoen hier nu, dus het stikt hier van de muskieten. Ik ben wel door de antimuggenzooi heen, maar er is hier een kleine apotheek waar ik van alles kan krijgen. Ik zal kijken of ik daar nog meer van dat spul kan krijgen, maar dat lukt wel denk ik,' zegt ze. Heb je voldoende geld, vraag ik haar: 'ja', zegt Peet, 'ik heb nog wel voldoende op mijn rekening staan, dus dat is geen punt van zorg voorlopig.
Heb jij een blogje geschreven over het schaap?' vraagt Peet. Ik hou me van de domme, haahah, Blog? Moest ik daar iets over schrijven dan? 'Jahaa,' roept Petra ontzet: 'ik dacht dat jij dat allemaal zou opschrijven!' Ik moet dan nu toch heel diep in mijn geheugen gaan graven. zeg ik tegen haar. 'Ohw,' zegt ze enigzins teleurgesteld, 'ik dacht écht dat je het allemaal opschreef.....'
Natuurlijk heb ik dat opgeschreven Petra!. En natuurlijk stuur ik dat door. En natuurlijk lees ik inmiddels alles wat los en vast zit over Ghana....
Ik zeg: ik heb hier ontdekt, dat zo'n chief in zo'n dorpje daar het hoofd van een stam is. 'Jahaha,' zegt Peet, 'dat weet ik'. Maar ik niet, zeg ik. 'Dat vertel ik je nog allemaal als ik over de tradities hier ga vertellen', zegt Peet.
Petra: Nou vanmorgen kwam de chief hier naast me zitten, en toen begon hij ineens in het Engels tegen met praten. En hij heeft hier al die tijd nog geen woord anders dan dat onverstaanbare Bagwhani geproken. En nu noemt ie me bij mijn naam!!! En hij spreekt Engels!!! Hij spreekt verder met niemand Engels hier. Engels!!, en tegen een vrijwillliger. Hij vindt dat natuurlijk wel handig: ze vragen hem niks en hij hoeft nergens op in te gaan. Hij is wel met mij ingenomen dus: hij is nog steeds zielsgelukkig met de schapen.
Ik heb inmiddels allerlei regels bij de meiden doorgevoerd: en ze hebben het door. Als IK praat doen ZIJ dat niet.' zegt Petra kordaat. Ik heb andere blogs gelezen, zeg ik, en daarin zeggen mensen die daar vijf jaar mee te maken gehad hebben, dat discipline wel iets is wat je er in moet brengen. In het begin moet je op je strepen staan, en daar pluk je dan later de vruchten van. 'Dan heb ik dat toch goed gedaan,' zegt Petra voldaan.
'Ik had al verteld dat ik hier af en toe biscuitjes meeneem? Nou, een dezer dagen heb ik een hele zak mango's meegenomen. Blij dat ze waren, Blij!. Maar het was voor meer dan 20 cedis en dat kan ik natuurlijk niet te vaak doen, dat wordt te duur. Verder hebben ze ook echt niks,' zegt Petra, 'die meiden weten dus niet wat ze overkomt. Maar ik moet er gelijk 40 kopen wil ik er iedereen een kunnen geven. Maar ik heb wel het plan opgevat om iedere week tenminste één keer iets uit te delen.Ook heb ik 11 broden gekocht voor 41 meiden. Werkelijk, wat kan iemand blij zijn met een hompje brood. Doe ik volgende week weer en dan koop ik er 20! Hier komt verder niemand, want dat komt allemaal doordat het land hier opgekocht is. Daarom is judah muhamma ook zo ver weg: meer dan een kwartier fietsen voor mij. Omdat de grond er tussen in allemaal is opgekocht. Ik heb wel gevraagd voor meer vrijwilligers: het word me een beetje teveel alleen.De vaste vrijwilliger heft hier een half jaar gewerkt en is net terug naar huis . De andere vaste is met vakantie,komt gelukkig volgende week weer.
Eerst riepen alle kinderen op de Library salaminga of zo iets tegen me. Dat betekent Witte of blanke, en toen madam en nu eindelijk Pèttraa. Wel leuk allemaal. Je hebt hier geen enkele privacy. Iedereen wil iets van je en spreekt je constant aan. Ook lopen ze ongevraagd bij je naar binnen. Je kunt je nergens even terugtrekken: er zijn altijd wel mensen om je heen. En alles is hier van iedereen. Iedereen loopt gewoon bij iedereen naar binnen. Om iets te drinken, of om even te gaan plassen. Iedereen eet hier mee, ze delen alles wat ze hebben. Ze zijn heel sociaal allemaal. Maar wij zijn dat dus echt niet gewend. Ik ben dus wel heel blij dat ik me in de Library kan terugtrekken: daar kan de deur op slot. En dat vind ik héérlijk: heel even alleen te kunnen werken. Niet gestoord worden om de drie minuten. Ik geniet daar dan wel van.Wat boeken ordenen en zo, lekker rustig en alleen.
In het weekend ga ik trouwens naar Hands in Hands in Kuntampi of zo. Het is niet zo ver hier vandaan en dat is een organisatie die is opgezet door Nederlanders voor gehandicapten.
En voor mensen die verstoten zijn. Daar is hier helemaal niks voor. Ze hebben een weeshuis voor gehandicapten opgezet. Ik blijf daar slapen en ga dan later ook naar een bezienswaardigheid. Bogotanga of zoiets, daar zijn veel apen en we gaan naar de watervallen daar. Dat is twee nachten slapen en voor mij dan weer even een vakantie-uitje. Fuseini gaat weer mee. Maar wel lachen: Fuseini heeft een vriendin en die begint toch heel suspicious te worden. Alweer twee dagen weg met die witte. Ze is dus meegekomen en ze wilde nu toch wel eens zien met wie dat ie daar naar toe ging. Ze vind het maar niks allemaal.
Maar ik ben wel blij dat ie weer meegaat naar Hands in Hands, dat voelt wel zo veilig. Ik verheug me er al op: en ik zie dan ook weer iets van het land. Niet alleen de hutjes van de compound.'
Denk je dat je ooit nog teruggaat na deze ervaring, vraag ik haar. 'Van welk geld,' vraagt Peet? Ik zei niets over geld, zeg ik , maar zou je willen teruggaan? 'Ohw ja,' zegt Petra meteen, 'als ik in de gelegenheid ben zou ik over een of twee jaar zeker nog een keertje hier terug willen komen.'
Ik vertel over de blog van de andere Nederlanders, die na 5 jaar verblijf 2 jaar naar Nederland zijn teruggegaan, en na 2 jaar zich toch weer in Ghana genesteld hebben. Niet meer in een compound, maar in een gehuurd huis met een muur er om heen. 'Ja,' zegt Petra, 'dat is natuurlijk ook een mogelijkheid en dan kun je het hier heel lang uithouden.' Die mensen hadden alleen de fout gemaakt te zeggen waar ze precies woonden en ze hadden een werkend toilet..... 'Haaahaaa,' lacht Petra: 'dan hadden ze binnen de kortste keren half Ghana in huis.' Ja, dat is precies wat er gebeurde, zeg ik. 'Ja,' zegt Petra 'dat is wat hier gebeurt: ze lopen gewoon bij je naar binnen. Cultuur hier,' lacht ze. 'Ik kan het niet zo goed uitleggen: ze vangen elkaars kinderen op,geven die tee ten als zee ten hebben, doen alles voor elkaar. En dan heb je hier de hierarchie: iedereen buigt en knielt voor de grote chief. De mannen zakken diep door de knieen en dat doen ze allemaal als ze aan het praten zijn En de vrouwen buigen diep. Dat is een traditie hier die toch heel erg in ere wordt gehouden.
Maar van het weekend gaan we lekker weg.' Ik zeg: je weet Petra, dat je maar één keer in Afrika bent. Als je de kans hebt om daar iets te zien moet je dat niet laten. Je moet ook een beetje aan jezelf denken: naar plaatsen gaan die echt interessant zijn. 'Ja dat doe ik ook wel,' relativeert Peet, 'maar zoveel is hier nou ook weer niet te zien. En je ziet veel hetzelfde; armoe en droogte.
Ik denk wel dat ik één dag eerder naar Accra vertrek, want het schijnt dat het strand croko beach of zoiets, enorm mooi is en dat je dat gezien moet hebben. En dan neem ik daar een hotel voor één nacht en dan met de taxi naar het vliegveld. Ook de kleuren daar schijnt allemaal heel mooi te zijn. Andere vrijwilligsters nemen de laatste week om daar te verblijven en maken er dus een vakantie van. Maar,' zegt Petra, 'het is nog maar vier weken hier, de tijd die vliegt om! En ik moet er zelf mee lachen: maar ik vergeet gewoon fotos te maken omdat ik het gewoon vind wat er om me heen gebeurt. Ik moet morgen om zes uur weer op,' zegt Peet, 'dus ik blijf hier nog heel even buiten zitten genieten en dan zo slapen.' Mag je daar gewoon roken, vraag ik? 'Hier wel,' zegt Peetje, 'maar gisteravond waren we ergens iets gaan drinken ter ere van een nieuwe vrijwilliger en daar mocht ik op het terras niet roken! Maar verder mag je hier overal wel een sigaret opsteken. Je moet alleen heel goed opletten met de droogte hier, dat je niet achteloos een peuk weggooit.
'Ik laat pas weer over paar dagen iets van me horen,' zegt Petra, 'want ik ga naar Hands in Hands en naar de watervallen in het weekend!'
Heel veel plezier daar Peetje!!!
Wil je me helpen schapen te sparen? Elke euro is welkom?
P.J.M. van der Heijden
Rek nr.: NL58 RABO 0178 9408 28
Onder vermelding van: GHANA en je mailadres
Petra is in Afrika
wordt vervolgd, volgende keer weer met foto's.
groeten frank
Haa!! Hoelang heb je niks gehoord van me zeg je?? Drie dagen, zeg ik. 'Owh,' zegt peet, 'dat is toch niet zo erg!' Ik heb drie dagen niks gehoord, niet eens een smsje, zeg ik. En ik wil toch wel graag weten dat het goed gaat, als is het maar om de dag!, zeg ik. 'Ja,' zegt Peet, 'dat snap ik wel, maar ik heb het druk met van alles hier. En ik ben dan bezig met mailtjes en zo, en dan valt hier weer eens internet uit, of de computer doet het niet, en moet ik weer opnieuw beginnen. En dat is heel vervelend.'
Niet erg, zeg ik, je bent nu aan de lijn. Niet dat ik ook maar iets kan doen als er daar iets aan de hand is, zeg ik: ik mag het land niet in. Ik heb niet eens de inentingen die daarvoor nodig zijn. Maar het is toch leuk om af en toe iets te horen.
Ik vertel haar de kleine nieuwtjes die hier zijn: zoals haar nichtje dat weer even in het ziekenhuis was, met dezelfde klacht als vorig jaar. En dat het goed gaat met de hondjes hier en dat alles als vanouds zijn gangetje gaat.
Ik heb een pakketje opgestuurd zeg ik. 'Voor wie?' vraagt Peet. Voor jou!!! 'Ok,' zegt ze, 'ik hoop alleen dat dan nog op tijd aankomt: het kan er weken over doen om hier aan te komen. Ja, het kan wel dat ik me drie dagen niet gemeld heb, maar ik begin het allemaal gewoon te vinden hier. Het begint heel langzaam mijn thuis te worden: ik neem ook alle gewoonten van hier over. Ik gebruik mijn linkerhand bijna nergens meer voor: die gebruik je voor je billen mee te vegen. En er is hier bijna geen water dus je moet wel proberen je zo hygienisch mogelijk te gedragen. Er is niet altijd de mogelijkheid om je handen te wassen. Ik hoor trouwens ook van andere vrijwilligers dat ze in het begin elke dag bellen, na een paar weken nog twee keer per week en op het laatst hoogstens nog eens in de week,' zegt Petra.
Heb je nog steeds geen rare ziektes daar opgelopen, vraag ik: 'Nee,' zegt Peet lachend, 'nog steeds niet. Maar ik smeer me elke dag in met van alles, ik slik mijn medicijnen tegen malaria en dat helpt. Het is het natte seizoen hier nu, dus het stikt hier van de muskieten. Ik ben wel door de antimuggenzooi heen, maar er is hier een kleine apotheek waar ik van alles kan krijgen. Ik zal kijken of ik daar nog meer van dat spul kan krijgen, maar dat lukt wel denk ik,' zegt ze. Heb je voldoende geld, vraag ik haar: 'ja', zegt Peet, 'ik heb nog wel voldoende op mijn rekening staan, dus dat is geen punt van zorg voorlopig.
Heb jij een blogje geschreven over het schaap?' vraagt Peet. Ik hou me van de domme, haahah, Blog? Moest ik daar iets over schrijven dan? 'Jahaa,' roept Petra ontzet: 'ik dacht dat jij dat allemaal zou opschrijven!' Ik moet dan nu toch heel diep in mijn geheugen gaan graven. zeg ik tegen haar. 'Ohw,' zegt ze enigzins teleurgesteld, 'ik dacht écht dat je het allemaal opschreef.....'
Natuurlijk heb ik dat opgeschreven Petra!. En natuurlijk stuur ik dat door. En natuurlijk lees ik inmiddels alles wat los en vast zit over Ghana....
Ik zeg: ik heb hier ontdekt, dat zo'n chief in zo'n dorpje daar het hoofd van een stam is. 'Jahaha,' zegt Peet, 'dat weet ik'. Maar ik niet, zeg ik. 'Dat vertel ik je nog allemaal als ik over de tradities hier ga vertellen', zegt Peet.
Petra: Nou vanmorgen kwam de chief hier naast me zitten, en toen begon hij ineens in het Engels tegen met praten. En hij heeft hier al die tijd nog geen woord anders dan dat onverstaanbare Bagwhani geproken. En nu noemt ie me bij mijn naam!!! En hij spreekt Engels!!! Hij spreekt verder met niemand Engels hier. Engels!!, en tegen een vrijwillliger. Hij vindt dat natuurlijk wel handig: ze vragen hem niks en hij hoeft nergens op in te gaan. Hij is wel met mij ingenomen dus: hij is nog steeds zielsgelukkig met de schapen.
Ik heb inmiddels allerlei regels bij de meiden doorgevoerd: en ze hebben het door. Als IK praat doen ZIJ dat niet.' zegt Petra kordaat. Ik heb andere blogs gelezen, zeg ik, en daarin zeggen mensen die daar vijf jaar mee te maken gehad hebben, dat discipline wel iets is wat je er in moet brengen. In het begin moet je op je strepen staan, en daar pluk je dan later de vruchten van. 'Dan heb ik dat toch goed gedaan,' zegt Petra voldaan.
'Ik had al verteld dat ik hier af en toe biscuitjes meeneem? Nou, een dezer dagen heb ik een hele zak mango's meegenomen. Blij dat ze waren, Blij!. Maar het was voor meer dan 20 cedis en dat kan ik natuurlijk niet te vaak doen, dat wordt te duur. Verder hebben ze ook echt niks,' zegt Petra, 'die meiden weten dus niet wat ze overkomt. Maar ik moet er gelijk 40 kopen wil ik er iedereen een kunnen geven. Maar ik heb wel het plan opgevat om iedere week tenminste één keer iets uit te delen.Ook heb ik 11 broden gekocht voor 41 meiden. Werkelijk, wat kan iemand blij zijn met een hompje brood. Doe ik volgende week weer en dan koop ik er 20! Hier komt verder niemand, want dat komt allemaal doordat het land hier opgekocht is. Daarom is judah muhamma ook zo ver weg: meer dan een kwartier fietsen voor mij. Omdat de grond er tussen in allemaal is opgekocht. Ik heb wel gevraagd voor meer vrijwilligers: het word me een beetje teveel alleen.De vaste vrijwilliger heft hier een half jaar gewerkt en is net terug naar huis . De andere vaste is met vakantie,komt gelukkig volgende week weer.
Eerst riepen alle kinderen op de Library salaminga of zo iets tegen me. Dat betekent Witte of blanke, en toen madam en nu eindelijk Pèttraa. Wel leuk allemaal. Je hebt hier geen enkele privacy. Iedereen wil iets van je en spreekt je constant aan. Ook lopen ze ongevraagd bij je naar binnen. Je kunt je nergens even terugtrekken: er zijn altijd wel mensen om je heen. En alles is hier van iedereen. Iedereen loopt gewoon bij iedereen naar binnen. Om iets te drinken, of om even te gaan plassen. Iedereen eet hier mee, ze delen alles wat ze hebben. Ze zijn heel sociaal allemaal. Maar wij zijn dat dus echt niet gewend. Ik ben dus wel heel blij dat ik me in de Library kan terugtrekken: daar kan de deur op slot. En dat vind ik héérlijk: heel even alleen te kunnen werken. Niet gestoord worden om de drie minuten. Ik geniet daar dan wel van.Wat boeken ordenen en zo, lekker rustig en alleen.
In het weekend ga ik trouwens naar Hands in Hands in Kuntampi of zo. Het is niet zo ver hier vandaan en dat is een organisatie die is opgezet door Nederlanders voor gehandicapten.
En voor mensen die verstoten zijn. Daar is hier helemaal niks voor. Ze hebben een weeshuis voor gehandicapten opgezet. Ik blijf daar slapen en ga dan later ook naar een bezienswaardigheid. Bogotanga of zoiets, daar zijn veel apen en we gaan naar de watervallen daar. Dat is twee nachten slapen en voor mij dan weer even een vakantie-uitje. Fuseini gaat weer mee. Maar wel lachen: Fuseini heeft een vriendin en die begint toch heel suspicious te worden. Alweer twee dagen weg met die witte. Ze is dus meegekomen en ze wilde nu toch wel eens zien met wie dat ie daar naar toe ging. Ze vind het maar niks allemaal.
Maar ik ben wel blij dat ie weer meegaat naar Hands in Hands, dat voelt wel zo veilig. Ik verheug me er al op: en ik zie dan ook weer iets van het land. Niet alleen de hutjes van de compound.'
Denk je dat je ooit nog teruggaat na deze ervaring, vraag ik haar. 'Van welk geld,' vraagt Peet? Ik zei niets over geld, zeg ik , maar zou je willen teruggaan? 'Ohw ja,' zegt Petra meteen, 'als ik in de gelegenheid ben zou ik over een of twee jaar zeker nog een keertje hier terug willen komen.'
Ik vertel over de blog van de andere Nederlanders, die na 5 jaar verblijf 2 jaar naar Nederland zijn teruggegaan, en na 2 jaar zich toch weer in Ghana genesteld hebben. Niet meer in een compound, maar in een gehuurd huis met een muur er om heen. 'Ja,' zegt Petra, 'dat is natuurlijk ook een mogelijkheid en dan kun je het hier heel lang uithouden.' Die mensen hadden alleen de fout gemaakt te zeggen waar ze precies woonden en ze hadden een werkend toilet..... 'Haaahaaa,' lacht Petra: 'dan hadden ze binnen de kortste keren half Ghana in huis.' Ja, dat is precies wat er gebeurde, zeg ik. 'Ja,' zegt Petra 'dat is wat hier gebeurt: ze lopen gewoon bij je naar binnen. Cultuur hier,' lacht ze. 'Ik kan het niet zo goed uitleggen: ze vangen elkaars kinderen op,geven die tee ten als zee ten hebben, doen alles voor elkaar. En dan heb je hier de hierarchie: iedereen buigt en knielt voor de grote chief. De mannen zakken diep door de knieen en dat doen ze allemaal als ze aan het praten zijn En de vrouwen buigen diep. Dat is een traditie hier die toch heel erg in ere wordt gehouden.
Maar van het weekend gaan we lekker weg.' Ik zeg: je weet Petra, dat je maar één keer in Afrika bent. Als je de kans hebt om daar iets te zien moet je dat niet laten. Je moet ook een beetje aan jezelf denken: naar plaatsen gaan die echt interessant zijn. 'Ja dat doe ik ook wel,' relativeert Peet, 'maar zoveel is hier nou ook weer niet te zien. En je ziet veel hetzelfde; armoe en droogte.
Ik denk wel dat ik één dag eerder naar Accra vertrek, want het schijnt dat het strand croko beach of zoiets, enorm mooi is en dat je dat gezien moet hebben. En dan neem ik daar een hotel voor één nacht en dan met de taxi naar het vliegveld. Ook de kleuren daar schijnt allemaal heel mooi te zijn. Andere vrijwilligsters nemen de laatste week om daar te verblijven en maken er dus een vakantie van. Maar,' zegt Petra, 'het is nog maar vier weken hier, de tijd die vliegt om! En ik moet er zelf mee lachen: maar ik vergeet gewoon fotos te maken omdat ik het gewoon vind wat er om me heen gebeurt. Ik moet morgen om zes uur weer op,' zegt Peet, 'dus ik blijf hier nog heel even buiten zitten genieten en dan zo slapen.' Mag je daar gewoon roken, vraag ik? 'Hier wel,' zegt Peetje, 'maar gisteravond waren we ergens iets gaan drinken ter ere van een nieuwe vrijwilliger en daar mocht ik op het terras niet roken! Maar verder mag je hier overal wel een sigaret opsteken. Je moet alleen heel goed opletten met de droogte hier, dat je niet achteloos een peuk weggooit.
'Ik laat pas weer over paar dagen iets van me horen,' zegt Petra, 'want ik ga naar Hands in Hands en naar de watervallen in het weekend!'
Heel veel plezier daar Peetje!!!
Wil je me helpen schapen te sparen? Elke euro is welkom?
P.J.M. van der Heijden
Rek nr.: NL58 RABO 0178 9408 28
Onder vermelding van: GHANA en je mailadres
Petra is in Afrika
wordt vervolgd, volgende keer weer met foto's.
groeten frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
