13. Jurassic Molee Parc

Zaterdagavond: Piep, fluit mijn smart. Verbaasd kijk ik naar het bericht: BELLE!!!! staat er. We hadden voor zondag afgesproken, dus er moet iets aan de hand zijn denk ik. Ik toets de 25 cijfertjes in om haar te bereiken.

hoi, roep ik: wat is er aan de hand?
Heb je pen en papier, negeert ze me totaal: Jurassic hier, Frank, Jurassic park!
Ik zit nu écht in Afrika, zoals je je dat ooit zou hebben kunnen voorstellen. Afrika zoals het in mijn fantasie bestond!!! Echt in Afrika Frank, roept ze!!! Ik zit in Jurassic Park, the movie en speel zelf de hoofdrol, roept ze enthousiast! Dit is een belevenis, dit is .... Petra struikelt over haar woorden, maakt haar zinnen half af en draait helemaal door van enthousiasme.Half in het Engels. Ik temper haar een beetje door te roepen dat ik het laatste niet verstaan heb.... ze kraait het nóg eens, en nóg eens, hahahaha. Dan wordt ze iets beter verstaanbaar. Maar het enthousiasme blijft! Ik begrijp dat je in Park Malo zit, vraag ik droog. Jahaa zegt Peet, in Molee! Jurassic hier Frank, herhaalt ze nog eens.

Vertel zeg ik:
Donderdag ben ik met andere vrijwilligers hier lekker spaghetti gaan eten, dat doen we een keer in de week samen, iets eten en borreltje pakken nog . Ik had twee heerlijke ijskouwe biertjes op en toen kwam er een op het idee er nog één te nemen in een tentje hier niet ver vandaan. Of ik meeging? Tuurlijk ga ik mee!!! Met de fiets daar naar toe, en inderdaad daar ook nog biertje gedronken. Maar zoals gezegd, biertje bij eten, en biertje hier in tentje.... ik had 'm om! Ik ga dus écht niet meer met de fiets! Dus maar met de taxi naar huis. Een van de Nederlandse mannen hier zou mijn fiets wel terugbrengen, want hij zit in een compound vlak bij mij. Hij is hier met zijn dochter en is inmiddels al weer weg.Thuisgekomen bleek dat het zadel van de fiets was gemold.. Ik ging slapen! En werd wakker met een kater.... een kater zeg ik je.... van die paar biertjes....Gelukkig had ik geregeld dat ik niet hoefde te werken vandaag, dus dat viel nogal mee. Ik kon nog even uitslapen.De Nederlandse meneer heft keurig mijn fiets laten maken, aan de overkant.

Vrijdag:
Fuseini zou zorgen voor buskaartjes. Maar, dan moet ie wel om 5 uur zijn bed uit, want anders zijn de kaartjes weg dus... en kun je lopen of de fiets pakken.... Gelukkig had Fuseini 2 kaartjes voor de bus weten te bemachtigen, op deze onchristelijke tijd, en we hoefden bij de bushalte maar 3 uur te wachten op de bus. Wat hier betekent dat de bus redelijk op tijd was. En die bus was dan ook bom- en bomvol. Daar kon echt geen tasje meer bij!! En, zegt Peet, ik ben dus de lokale attractie: ik ben de enige blanke in 500 km omtrek!! En dus een bezienswaardigheid. We kwamen bij het instappen van de bus een stel tegen, ik denk dat het Japanners waren. Peet heeft een praatje met hen gemaakt en het bleek dat zij ook naar Molee gingen. Tijdens de rit waren er veel stopplaatsen, en steeds werd er iemand gedropt. Toen we aankwamen, zegt Peet, bleek dat we geen reservation hadden gemaakt. Ships!! En nu? Er was dus geen plaats in de herberg, zegt ze.. Er was nog slechts één kamer vrij voor drie personen. En dat was de duurste van het hotel. Zo'n kamer met koelkast, airco en dat soort dingen. Petra hoefde niet lang na te denken: doen dus! Ze had het er met Fuseini al over gehad wat ze zouden doen als er geen kamers beschikbaar zouden zijn. Fuseini had al aangeboden ergens op de grond te gaan slapen. Peet heeft de kamer genomen: ik ben hier nu en ga niet dat stuk met de bus terug zonder dat ik hier olifanten heb gezien, zegt ze. In de kamer staan drie bedden, zegt Peet, en we hebben de verst uit elkaar staande bedden maar in gebruik genomen. Om de beurt naar de badkamer, lachen: Fuseini is in de leeftijd van Seppe en Sidney (hij is misschien 24,zegt hij. Hij weet het niet precies, ze schrijven hier geen geboortedag op) en die wist dus echt niet wat hem hier nu overkwam: in een duur hotel in een van de duurste kamers.....
We gaan iets eten, had Peet gezegd: en ging meteen aan tafel. Daar kwam ze tot haar ontsteltenis er achter, dat Fuseini nog nooit in een restaurant was geweest, laat staan dat hij er gegeten had. Peet zegt: wel lachen: hij keek eerst naar mij hoe ik met mes en vork te werk ging en hij probeerde dat te imiteren. Het was de eerste keer van zijn leven dat ie met mes en vork moest eten, lacht Petra. Een complete cultuurshock voor hem en dat zal hem nog lang heugen denk ik. Peet had frietjes besteld, maar die vond Fuseini niet echt lekker. Peet had nog een biertje meegenomen van thuis en dat buiten bij de kamer opgedronken. Het restaurant was niet het enige wat compleet nieuw voor Fuseini was: het bleek, zegt Peet, dat ie nog nooit op een wc had gezeten... Dat was nu dus voor de eerste keer in zijn leven. Hij vond het maar niks, zegt Peet lachend.Hij wilde het liefst in de bosjes! Wij kunnen ons dat niet voorstellen, maar het is echt zo. Hij is gewend op een veldje bij de geiten te poepen en piesen, en zo'n witte bak in een kamertje, das niks voor hem.

Zaterdag:
En dan Frank, zegt Peet met zachte stem: 's morgens om half zes op Molepark zit ik koffie te drinken, midden in Jurassic Park. Er is een meertje voor het bankje waar ik over uitkijk, en er werd gezegd dat daar 's morgens de olifanten kwamen om te drinken en te baden.Natuurlijk kreeg ik weer net geen olifant te zien, zucht ze, maar wel een zwijntje met twee jongen.Om 7 uur zijn we met een gids gaan wandelen, twee uur lang.Langs de oever van het meertje zijn krokodillen, zegt peet, en ze hebben eieren die je zo kunt zien liggen.De kleine krokodillen zag je zo het water inglippen!Je ziet de ogen van de krokodil net boven het water.Op safari door het park, zegt ze, en nu heb ik herten gezien, en toch een olifant met een jong. Zomaar buiten in het wild, op nog geen 20 meter afstand.En dat is indrukwekkend, zegt ze: en het is dus beslist niet zoals in een dierentuin. Die beesten lopen hier gewoon los, in het wild! Hier hebben we nog geen apen gezien. wel een olifant met jong die aan het baden was;ik voelde me als een God!. En dat om half negen 's morgens, niet te geloven!

De Japanners die we eerder tegenkwamen vroegen aan ons of we mee wilden gaan naar een compound en later met een boottocht. Wij betalen dan ook de helft en gaan natuurlijk mee...... Ik begon te denken dat ik geld te kort begon te komen, zegt Peet. Eerst duurdere kamer, nu nog boottocht, en we moeten ook nog iets eten straks..... Maar lacht Peetje, ik ben hier maar één keer,once in a life time, dus het moet kunnen allemaal. En ik kan evt. morgen geld halen bij een bank hier in de buurt.Hoop ik dan, lacht ze nog eens.. Fuseini heeft een vriendin zegt Peet, en daarvoor moet hij een kleine 1500 eurobij elkaar sparen om te kunnen trouwen. Omdat ie voor zo veel mensen moet zorgen is dat bijna een onmogelijke taak. Hij begrijpt dan ook niks van al het geld dat hier er door gaat: voor hem zijn dat vermogens, waar hij alleen van kan dromen. En hij denkt dus echt dat ik steen- en steenrijk moet zijn.... En dat ben ik dus niet, zegt Petra.Hij snapt ook helemaal niks van het begrip fooi: Ik gaf 4 cedies fooi, dat is omgerekend één euro ongeveer. Hij wilde dat geld terug hebben! Hij snapte er helemaal niks van dat je geld geeft waar in zijn ogen niks voor geleverd is, hahhahahahahaah, lacht Petra.Ik heb hem al het geld gegeven en hem alles laten betalen, hij gaf het zomaar uit!

Petra ging met Fuseini en het Japanse stel mee naar de Molee-river voor de boottocht. Ook hier werd Fuseini erg nerveus, zegt Peet. We moesten in een grote kano stappen en we werden geroeid door een man aan de voorkant en een aan de achterkant. Ik begrijp nu wel die nerveusiteit, lacht Peet: hij had dus ook nog nooit in een boot gezeten en erger: hij kan niet zwemmen!!!
Met deze kanotocht, Frank, zegt Petra, kan ik zeggen: NOU BEN IK IN AFRIKA!!! Het is zo prachtig hier, je hoort allerlei exotische vogels en al die gekleurde vogels!
Het wordt even stil en ik voel gewoon dat ze nog nageniet. Goed zo Peetje!!!!

Na de boottocht was er een rondleiding door een compound, maar dat vond Petra niet zo spannend: ik woon er zelf in een, zegt ze. Maar hier hebben ze dit opgezet helemaal voor de toeristen, grapt ze, die mensen leven gewoon door..In het verleden wilden ze deze compounds niet opgeven en de dieren afmaken die het leven hier vergalden en steeds hun huizen vertrapten.. De government heeft daar dus een stokje voor gestoken. De dieren mogen blijven en de compounds daar, leven de mensen gewoon en hun inkomsten zijn nu de toeristen. De verbinding valt steeds weg en ik moet tot 6 x opnieuw inbellen om Peet weer aan de lijn te krijgen. He he grap ik, eindelijk kom ik er door!

Hoe was het met de jeep door de jungle, vraag ik?
Tja, zegt Peet, we gingen met de truck (een landrover met 3 banken er boven op, Frank) de bush in, maar toen was ineens het batterijtje van de camera leeg. Balen. Ik kon dus geen foto's meer maken. De Japanners hebben foto;s gemaakt en beloofd die aan mij te mailen. wel jammer, dat ik die niet meer zelf kon maken, zegt ze verdrietig.
Fuseini was zo moe, dat hij was gaan slapen 's midddags, en Petra is aan het zwembad gaan zitten genieten van de omgeving en het hotel.
Toen ze terug ging naar de kamer zei Fuseini dat er een aap op de deur had geklopt, en dat hij dacht dat het Petra was. Is it you Pettrra, vroeg hij toen Peet aanklopte? Ja wie anders, zei Peetje. En toen bleek dat er volgens Fuseini een aap had aangeklopt om binnen te komen. Ga weg! zei Peet, een aap? en ze geloofde er geen bal van. Maar inderdaad: even later bonk bonk bonk op de deur, en ja hoor: er stond een baviaan voor de deur om eten te bedelen. Dit moet je zelf meemaken, om het te geloven zegt Petra. Maar dat is met alles wat ik hier meemaak:

We gingen vanmiddag dieper en dieper het woud in met de truck. De eerste helft was er bijna niks te zien: geen beest liet zich zien. Plotseling zagen we hele grote herten die heel hard voor de truck (de verbouwde landrover) uitrenden.En heel veel andere beesten. Wij zaten bovenop de truck en moesten ons goed vasthouden om er niet afgeknikkerd te worden, zegt Peet enthousiast. Links en rechts allemaal beesten: stokstaartjes, wilde zwijnen die er vervaarlijk uitzien hier, maar helaas geen olifanten.
De gids zei dat dat wel kon voorkomen en dat we helaas zonder olifanten naar huis gingen.Maar dan de terugweg,prachtig!!!
Plotseling loopt er een enorme olifant uit het bos, vlak voor onze truck langs, zegt Peet. Op amper 5 meter afstand van ons boven op de truck. Ik ben nog nooit zo onder de indruk geweest van de majesteitelijkheid van zo'n enorm beest, zegt Peetje. Héél indrukwekkend! Net toen de olifant voorbij de truck was, zag Peet dat de gids een pistool trok en in zijn hand hield en op de olifant richtte. Geschrokken keek Peet naar de olifant en zag toen dat die zich had omgedraaid en klaar stond om de truck aan te vallen! Don't shoot him, don't shoot him, schreeuwde Peetje naar de gids! De enorme olifant begon luid te trompetteren en begon aanstalten te maken om recht op de truck af te stormen. De chauffeur van de truck gaf ineens plank gas en de truck stormde er met een noodgang vandoor, zegt Peet. In haar stem hoor ik de emotie nog naklinken. Dat was dus écht kantje boord, zegt ze: hij viel echt aan!! Zo'n beest is dus keigevaarlijk!!! En die gids legde écht aan om te schieten, huivert Peet. Dit vergeet ik dus mijn hele leven niet meer!! De rest van de terugweg was iedereen nog in shock van hetgeen net gebeurde: en de dieren die ze nu nog zagen maakten dus niet veel indruk meer, zegt Petra. Wel nog 50 apen midden op de weg gezien, zegt ze op 5 meter afstand.Planet of the apes! Eeen kudde grote herten.
Maar de olifant heeft een onvergetelijke indruk op haar gemaakt, dat hoor ik duidelijk.

Zondag:
Als we buiten zitten kijken er herten om het hoekje, Fuseina ziet veel meer dan ik, zegt ze. Ik heb alles gister ook door zijn ogen gezien!De terugweg hoeft ze niet in de bus te zitten: er is een auto geregeld. Voor een relatief klein bedrag kan ze gewoon in een tax naar huis. 125 cedis, zegt ze voor 200 kilometer lang ritje. Omgerekend ongeveer 35 a 40 euro. Kom je in nederland niet ver mee, hahahaha.Ze hebben de mysterieuze steen bezocht waar je een gebed mocht doen en de oudste moskee van Ghana uit 1421 bezocht. De boom die er naast stond was volgens de verhalen even oud als de Moskee. Peet heeft de boom geknuffeld.
Dag later: Ik zit weer onder mijn boompje, ben weer 'thuis', want dit begint toch beetje als thuis aan te voelen zegt Peet. Er valt een kleine stilte:

Ohw ja, zegt ze: hoe is het met jou? Goed Peetje glimlach ik, heel goed!

Peetje is in Afrika

wordt vervolgd
Frank

VRAAG:
Dankjewel allemaal dat jullie mijn verhalen meelezen en voor de lieve reacties!
Dan wil ik jullie ook nog iets vragen. De familie waar ik woon,bij de chief en Fuseini, hebben geen schapen meer. Vorig jaar zijn ze allemaal doodgegaan! Ik zou zo graag een nieuw schaap voor ze willen kopen, een vrouwtje natuurlijk. Wil je me helpen hen te helpen? Elke euro is welkom!!! Graag!

Wil je me helpen hen te helpen?
P.J.M. van der Heijden
Rek nr.: NL58 RABO 0178 9408 28
Onder vermelding van: GHANA en je mailadres

Petra heeft 3 volwassen kinderen,3 honden en 1 Frank, en werkt op Kinderdagverblijf “Klein Duimpje” ergens in Limburg.
Soms overkomen haar dingen waar ze niet direct een oplossing voor heeft.
Haar wekelijkse column kunt u vanaf nu lezen.
Met Petra praten over een soortgelijk onderwerp?
Dat kan! Mail naar peetpiet@hotmail.com