18. Wat doe ik hier nu!

''Mijn zusje belde,was erg leuk om haar even te spreken zo onverwacht. Zevroeg me wat ik hier eigenlijk de hele week doe', zegt Petra. 'Nou dat kan ik alleen maar chronologisch opnoemen.

Maandag:
Maandagochtend 6 uur: wekker gaat en kom ik er uit voor koffie en als ik opsta ligt het zakje heet water al klaar voor koffie in de kookpot, soms moet ik het er zelf inleggen. Even wachten en dan rook ik sigarettje hier: en iedereen is dan al wakker. Ze zijn dan al aan het koken en de schapen naar buiten aan het brengen: iedereen is hier om half zes op.
Dan ga ik naar de wc en dat is 200 meter verderop. Ik ga douchen en dat is ook een hele onderneming. Dan ga ik eten op het bankje hier en drink ik koffie en rook een sigaret. Dan ga ik naar Judah Mohamma
met de fiets en dat is berg en dal: soms moet ik stuk lopen want het is berg op en dat haal ik niet. In de 3 pauzes moet ik echt een zakje water drinken.Ik heb een mandje voor op de fiets met spullen. Ik kom daar om acht uur aan en dan rook ik nog snel sigaretje . Ik roep dan dat ze binnen moeten komen maar dat doen ze niet want ze weten dat ik nog een sigaretje rook hahahah. Maar dan komen ze binnen en doe ik de deuren dicht als ze niet komen, ze rennen dan!.Toen ik hier kwam heb ik van het sponsorgeld een kast laten maken voor in het klaslokaal. Dan ga ik ze les geven zoals hier in Nederland ook: rekenen en lezen. Ik probeer ze allemaal bij de les te houden. Er zijn verschillende niveaus in een klas, en ik heb dus twee klassen per dag want de schoollokalen zijn te klein. Ik moet dus dan aan de volgende groep ook les geven en die krijgen dan dezelfde stof als de eerste groep. Ik schrijf dan wat sommen op het bord die ze moeten maken. Ik heb ingevoerd dat ze vijf woorden moeten opschrijven: dat zijn de 5 woorden van de week. Dat is meer dan genoeg: bij ons zijn dat er twintig maar vijf is hier meer dan genoeg. Ik zing dan ook liedjes met ze: en dan gaan ze helemaal los: mighty jungle en Old mcDonalds en zo,swingen kunnen ze hier!. Dat vinden ze geweldig. ik laat ze de woorden van het liedje opschrijven. Ik kijk dat dan meteen na: van 20 meiden met verschillende niveuas van lezen en schrijven. Ze krijgen op die manier allemaal individueel aandacht. Ik zeg dan dat ze “on the line of under the line “ moeten schrijven. dat vinden ze lachen, ik ook dus. We hebben hier boeken die op een simpele manier hen Engels kan bijbrengen ,aangeschaft door de vrijwilliger met wie ik samen werk Ze spreken zelf 4 verschillende talen Ghanees. .De vorige vrijwilliger heeft ervoor gezorgd dat alle naaimachines weer werken, die lessen krijgen ze ‘s middags.,aan. Want ze spreken zelf een dialect hier. Dan doen we een spelletje in het Engels, waarbij de nadruk ligt op het uitspreken van het Engels. Samen met de andere vrijwilligers hebben we zelf een rooster in elkaar gezet waardooor alles een beetje aan bod komt. Niet meer iedere keer maar los uit de pols les geven. Ik heb geprobeerd er structuur in te brengen. Dat staat nu ook in een klapper zodat ook andere vrijwilligeres na mij dit kunnen voortzetten.Ook de simple afspraken dat ze niet zomaar de klas uit mogen lopen en dat ze niet mogen eten tijdens de les! Ik heb ook voorlichting gegeven: ze hadden geen idee wat dat inhield...... Ze hadden ook geen idee hoe een kind in een mens groeit en hoe dat in zijn werk gaat allemaal. Omdat ik ook op de Library werk kan ik heel veel boeken mee nemen om te laten zien en een heleboel zien ze echt voor het eerst!! Om tien uur heb ik dan 5 minuten pauze en dan komt de volende groep en die krijgt dezelfde les. Dan ben ik met die twee groepen klaar en dan neem ik de fiets en ga naar huis. Dat is dezelfde weg, maar die is nu dus veel erger: ik moet stukken lopen omdat ik niet bovenkom en ik moet zeker drie keer water drinken. Ik stik dan van de dorst. Ik ben dan om een uur thuis en dan ben ik helemaal uitgeput. Ik eet dan wat hier op het bankje op het terras. Ik drink dan koude appelzooi die ik in een winkeltje hier koop.; Dan ga ik naar de Library. daar moet ik dan eerst nog opruimen en zet ik van alles klaar en dan komen er 20 kinderen binnen. die gaan dan aan het werk in de kinderhoek die ik heb ingericht. en die zijn dan lekker bezig. ze spelen met de cadootjes van Carina en dan om half drie: dan stroomt het hier ineens vol. De reguliere school is dan uit en dan zitten hier ineens 60/70 kinderen. De 2 Belgische vrijwilligers die hier hielpen zijn weg, dus ik sta hier vaak alleen. Dat is dus echt niet te doen met 60 van die kindertjes. Ze maken hier net zo ruzie als bij ons en je moet constant ingrijpen. De leeftijd varieert hier van 1.5 tot 13 en ouder. Die reguliere school overigens, ´ zegt Petra, ´daar leren ze niet zoveel hoor. Het is niet zoals bij ons. Ik zing dan liedjes en lees voor en dat vinden ze geweldig. Ik zing dan de “ Hoky Poky “en dan rennen ze om in de kring te komen. Die snoetjes: het is zò leuk. Rond vier uur ga ik alle speelgoed bij elkaar verzamelen zodat ze het niet mee naar huis nemen en dan zing ik dat ze allemaal moeten opruimen. Ik zing dan “clean up clean up,everybody let’s clean up” en stuur de kleintjes naar buiten!Bye bye bye, en dan weten ze dat echt moeten opruimen. Ik moet zeggen dat de oudere kinderen goed meehelpen.Ze doen graag dingen voor je. Dan moet er worden geveegd hier, alles zit onder het stof: er zijn geen ramen het is allemaal open hier. Het stoft hier als een gek. Ik heb het bijna voor elkaar dat dingen die weggegooid moeten worden in de prullebak gaan. Dat scheelt een hoop. En lachen: ik was vanmiddag klaar en Fuseini en Latif, dat is een vriend van hem die ook hier in de bibliotheek werkt af en toe, die spelen echt mee met die kinderen. Dat is heel erg leuk. Maken puzzels en zo. Alleen opruimen: dat doen ze op zijn Ghanees: ze lopen weg en laten het mij doen.; Wat wel leuk was: dat die liedjes die ik hier heb ingebracht aan het oefenen waren. Ze deden zo hun best. Dus dat gaan ze als ik weg ben voortzetten,' glundert Peet.En nu zijn ze ook al allebei bij het opruimen,ze zien dat het werkt met alle gelabelde opbergdozen. Rond een uur of vijf ga ik douchen, want dan ben ik ontzettend vies van alle stof hier. Dan ga ik eten: soms lekker en soms niet. En dan ben ik doodmoe, maandagavond.Ik ga onder “mijn” boom zitten.

Dinsdag:
Dinsdag is hetzelfde ochtendritueel, eigenlijk elke dag hetzelfde.
Dan ga ik weer naar Judah Mhhama en daar geef ik dan grammatica en math en dat heb ik al voorbereid thuis, dus dat is niet zo moeilijk voor mij. Dan weer de woorden van de week en zo. Daaarna hebben we hebben we Sience: Dat is aardrijkskunde (petra's sterkste punt!!!!) geschiedenis,biologie en proefjes doen en zo. Beetje door elkaar maar dat is hier een vak. Waar Ghana ligt en waar Nederland ligt. En dat is wel leuk. we hebben een aardrijkskunde boek hier.'
Weten ze dat de aarde rond is vraag ik: ohw'' zegt Peet 'dat weet ik eigenlijk niet.....''
en dan 's middag weer hetzelfde. Maar het zijn twee banen: ik ben dinsdag dus helemaal gesloopt.
Dinsdagavond brengt Fuseini me dan achterop zijn brommer naar de lodge en daar krijg ik dan met de andere vrijwilligers iets lekkers te eten met koud bier.Yeah!!!

Woensdag:
Woensdag ochtend werk ik op de Library en dan orden ik alle boeken voor de volwassenen. Op alfabet en op de soort verhalen en zo. Ik ben al over de helft maar moet nog veel ordenen. Ook de boeken van de kinderen ordenen op de verschillende levels en het erop schrijven,zodat ze het op de geode plaats kunnen terug zetten,ordenen en zo. De andere vrijwilliger werkt dan op Judah Mohamma.
Ik kijk dan de mail na en zo en dan is het half twee en dan is het weer de kinder library. Het zijn steeds wisselende soorten kinderen. Ik krijg er geen grip op wie nu wie is.Sommigen zijn er wel elke dag.
En dan orden ik weer boeken,het stikt hier van het stof, dus je ziet er zelf uit als een stofpop,als ik in mijn vieze werkkleren loop vinden ze dat maar raar!

Donderdag:
Weer naar Juda Mohamma. We geven dan communication,rollenspel en dan knutsellen maar daar moet je je niet te veel van voorstellen. Het is echt kleuterniveau en dat voor toch bijna volwassen meisjes.Bij een verfles zat er zelfs een koppoter bij! Hebben ze dus nog nooit gedaan.
Rond 1 uur ga ik weer naar huis. De berg over met mijn fietsje, stuk lopen en zweten en nog eens zweten. Dan boodschappen doen hier en dan ga ik nog even naaar the office waar alle vrijwilligers samen eten en je met vragen terecht kunt bij de begeleiders, Bash en Sylvester. En er zijn nu nog maar 5 vrijwilligers, het is dus heel rustig hier. Er komen er weer meer als de vakanties aanbreken. Om een uur of acht ga ik naar huis en dan rusten.

Vrijdag:
Hetzelde ritueel van woensdag. Het is eigenlijk gewoon dagelijkse routine. Maar het is echt niet saai!! zegt Peet. Het is best wel afwisselend maar om op te schrijven is misschien beetje saai.

Zaterdag en zondag:
Hou ik mijn gemak(soms). kamer opruimen, de was doen of laten doen, ze helpen me graag. Socializen met de familie,ze vertellen veel over de tradities. We gaan kijken waar de schapen zijn gekocht. Soms mag ik hier dus echt binnen kijken... beetje cultuur opdoen dus.
Zondag gaan we zwemmen met de familie, moet nog zwembandjes scoren. En dan is het weer maandag: dus ik heb het druk......

Overlijden
Opeens was het hier een ah en ooh en nog eens ooh. Wat bleek: er was de vader van een van de vrouwen van de chief overleden. Er was nogal wat commotie over. er was iemand uit dat dorp komen vertellen dat de vader was overleden. Ik vroeg of ze naar haar vader toe ging dan... er werd een heleboel gezegd maar ik begreep er geen bal van. Toen bleek dat ze geen geld had om met een taxi naar haar vader te gaan. Geen geld als je vader dood gaat..... Petra klinkt heel verdrietig. 'Dus', zegt ze 'ben ik gelijk geld gaan pakken en heb haar 20 cedies gegeven dat is ongeveer 7 euro, zodat ze naar haar vader toe kon. Ohw ze was zo gelukkig,de chief ging weer door zijn knieen voor me. Ze zorgen hier zo goed voor mij dus ik wil dat graag geven voor zo'n geval. En ze ging gelijk naar haar vader toe. 30 km verderop begreep ik later. Maar ze hebben het echt niet... Het zal je gebeuren' Frank, zegt Peet. Je vader overlijdt en je kan er niet naar toe.... toch niet voor te stellen..........'
“100 jaar geleden hier Frank”, zegt Peet.

Socializen....
'Nou....', zegt Petra: 'en dan dat socializen hier....Eerst kon ik lekker rustig onder de boom zitten maar nu!Sta je 's morgens op, wil je op je gemak een kop koffie drinken en een sigaret roken is het al: Salaminga, Petttra!!! en je móét een praatje maken. Het is dan desbah en naahh en ze blijven nu kletsen met me. Ze gaan dan bij m zitten en dat wil ik helemaal niet! Maar je komt er hier niet onderuit: je moet een praatje maken. Eerst kon ik op mijn gemak naar de wc en nu niet meer.. En je gelooft het niet, maar op weg naar de wc (200 meter naar het veldje met de geiten) sta ik hier om de 10 meter een praatje te maken. Geen moment dat ik op mezelf kan zijn. Overdag is het niet anders: En zij hebben of nemen de tijd, ikke niet natuurlijk. Ik wil door. 's Avonds precies hetzelfde, maar dan zijn het de pubers hier: die kennen me allemaal inmiddels en die willen verhalen horen. Je kunt je er niet aan onttrekken!!! Je moet!!
Iedereen wil hier socializen!! Omdat ik hier nu al een langere tijd ben vindt iedereen dat ik er bij hoor. Ze kennen me allemaal en ze willen dan ook allemaal even met me vertellen: wat ze gedaan hebben,wat ik heb gedaan, waar ze naar toe gaan en dat gaat maar door..... Ménnnn,' zegt Peet.

Hondje
Er loopt hier een hondje rond, zegt Peet. Maar die hebben het heel wat zwaarder dan bij ons. De laagste in rang en de laatste in de rij! Moeten maar zelf zien hoe ze aan eten komen. Hij staat nu voor me hier, zegt Petra vertederd: een heel lief hondje!! Alleen de schapen en de kippen krijgen hier iets van voer: de honden moeten dat maar zelf zoeken. En de honden laten hier de kippen met rust. Heel vreemd', zegt Peet. Op de achtergrond hoor ik een geitje mekkeren: 'Is haar moeder kwijt', zegt Petra.

Stenen
Vandaag zijn hier een man of zes bezig geweest met het maken van stenen. Met een vorm, die ze vullen met zand en nog wat van hier en water en dat scheppen ze dan in die vormen en dan hebben ze een soort steen. En er liggen hier wel 200 van die stenen te drogen.Ze gaanhier weer een nieuw gebouwtje opzetten. Ze doen hier alles zelf', zegt Peetje, 'ze kopen verder bijna niks. De chief is hier zelf een touw aan het maken. Hij heeft allemaal takken en daar haalt ie repen bast vanaf en dat slaat ie tot moes en daar draait ie dan een touw van. Ze maken echt alles zelf!!!.

Zonne-energie
In dat kader vraag ik haar of ze daar ook gebruik maken van zonne energie. Daar is zonnewarmte zat. 'Nee', zegt Petra, 'heb ik hier helemaal niks van gezien'. Nou zeg ik, ik heb hier een zonneoven gemaakt van een kartonnen doos en ik heb hier er aardappels in gekookt met goulash: op zonne - energie.

OHW>>>> gilt Petra ineens: ik laat een wijnglas omvallen!!! Net vol!!! Haal maar nieuw zeg ik lachend.....

Maar zonne energie wordt daar dus helemaal niet aangewend. Vreemde zaak vind ik. Want wat ik van Peetje begrepen heb koken ze daar op de binnenplaats op een houtvuurtje. 'Ja,' zegt Petra: 'ze sprokkelen hier zelf hout om op te koken.!!' Ik zeg haar dat ik alle links die ik relevant vind naar haar toe zal sturen en dat ze die maar eens moet bekijken met Fuseini eventueel, of met iemand daar die een beetje technisch is. Met een kartonnen doos en een paar reepjes aluminiumfolie kun je heel makkelijk een zonne oven, of zelfs parabool maken en ongekende temperaturen bereiken: in de oven tot 220 graden celsius en met een parabool tot 700 graden en meer!!! Daar kun je wel een keteltje water op koken dus......

Ziek
Peetje heeft wat tropische huid uitslag. Bij de lokale medicijnman in de straat heeft ze antiobiotica gekregen en vervolgens heeft ze mij gevraagd om eens na te gaan wat ze nu eigenlijk heeft gekregen. Er zit geen bijsluiter bij: geen idee wat ze gekregen heeft! Het is goed spul Peetje, zeg ik, speciaal voor vervelende huidaandoeningen. Heb je jeuk? vraag ik haar? 'Ja,'zegt ze, het jeukt!' Dan ben je mooi klaar roep ik: er staat in de bijwerkingen dat je er een rode huid en heel veel jeuk van kan krijgen....... 'Daar heb ik het juist voor,' zegt ze vertwijfeld. En je kunt er diarree van krijgen staat hier, roep ik er achter aan. Ik moet er mee lachen: het beroemde verhaal van het middel en de kwaal. Met een beetje leedvermaak zie ik in gedachten die donkere koppen boven de bosjes uitkomen als daar een witte met diarree zit, hahahahaah. Maar, zeg ik tegen haar, neem het maar wel: want het schijnt na paar dagen al te helpen. Hoewel de bijverschijnselen soms weken later kunnen zijn, staat hier. 'Drie cedies', zegt Petra. 'Dat kostte die kuur hier...' dat is één euro zeg ik. 'Klopt, voor één euro een hele kuur. Maar ik heb al twee keer ingenomen en kijk wel of het helpt. Ik heb nu al het idee dat het niet verder gaat', zegt ze. Wel die kuur afmaken hoor! zeg ik. 'Jahaaa, zegt Petra........
Als ik terugkom ga ik meteen naar een ziekenhuis of zo om me op van alles te laten testen.

Zondag 2 juni 2014

Zwemmen
'Ik ben heel erg moehoeoeoeoe', zegt Petra. 'Ik ben vanmiddag met de kinderen naar het zwembad geweest en die kunnen dus allemaal niet zwemmen. Dus daar moet je heel goed op letten. Dat is een hele verantwoording. Zes kinderen die niet kunnen zwemmen, in de leeftijd van 6 tot 15. Die oudere kinderen letten wel zelf op en die kunnen in wat dieper water staan. Maar die kleintjes: je komt ogen en handen te kort. 6 kinderen die kunnen verdrinken,pffff….herinnerde me aan vroeger toen de kinderen nog klein waren!:Opletten hoor!
Het is heel gevaarlijk dus ik ben heel moe. Moest met ze het water in en moest ze zwemles geven. Later kwamen er wat groteren en die kunnen dus ook écht geen meter zwemmen', zegt Petra. 'Ik moest steeds naar het kikkerbadje lopen, dan weer naar het diepere bad. En tellen of ze er allemaal nog waren en belangrijker of ze allemaal nog leefden en zo. Er waren een paar grotere kinderen die hadden de bal die wij hadden meegenomen om te spelen afgenomen. En die wilden de bal dus niet teruggeven. No, No, zeiden ze: en ze zaten me dus echt te klieren. Dus ik zei ze met boze blik dat ze die bal moesten teruggeven. Niet dus hè. En de bal naar elkaar overgooien en mij uitdagen dus. Maar zij kunnen geen van allen zwemmen en ik dus wel, zegt Peet lachend. Dus ik zei dat ik naar hem toe zou gaan en hem zou slaan als hij de bal niet onmiddellijk zou teruggeven. Hij, een joch van een jaar of zeventien achttien, bleef lachen en gaf die bal dus niet terug! Dus ik neem een duik: ben binnen een paar seconden vlak voor hem en geef hem een heel licht corrigerend tikje. Nou', zegt Peet, 'dat had je moeten zien: verbouwereerd stond ie me aan te kijken en gaf zonder een kik te geven die bal terug. Hij was helemaal beduusd dat ik vlak voor hem opdook, hahahaah', lacht Peet breeduit. 'Het hele zwembad stond te lachen. Een ontzettende puber, die wel even op zijn plaats was gezet. Dat was wel lachen eigenlijk', zegt Petra. 'Verder heb ik daar nog een poging ondernomen om zwemles te geven aan een knul maar dat helpt dus niet: ze kunnen helemaal niks in het water, niet drijven, helemaal niks. Ocharm', zegt ze met medelijden. Er zijn daar toch ook rivieren vraag ik. 'Nou ', zegt Petra 'hier in de buurt niet. Maar als het in de regentijd hier heel hard geregend heeft kunnen ze wel hier in de buurt een beetje poedelen in een modderpoel. Dat doen ze dan ook wel, maar dat is heel ondiep'.
Over water gesproken zeg ik: weet jij hoe ze daar aan water komen? 'Ja ', zegt Petra, 'daar moeten ze hier voor betalen. Ze gaan hier verderop ergens naar een pomp en dat moeten ze dus betalen. Water is goud hier'. Ik ben benieuwd of je hier ook zuiniger met water zult zijn, zeg ik. Petra laat de kraan nog al eens lopen hier.... 'Als ik weer thuis ben ga ik als eerste een dag in een bad vol warm water liggen weken om die zooi van mijn lijf te krijgen. Dat stof hier zit in je vel en gaat er met dat gietertje echt niet vanaf'. Ik zeg Petra dat er pas een paar pompen bij haar in de buurt zijn geplaatst. Waterpompen die tot een diepte van wel 300 meter gaan om drinkwater op te pompen. Dat die gebouwd zijn, of beter geboord zijn, met ontwikkelingsgelden. 'Ja', zegt Peet, ze halen het hier aan de pomp en water is hier dus big business'. En dan te bedenken dat jij een hele kruik besmet hebt met je gietertje. 'Schei uit', zegt Petra: 'ik krijg het er nog benauwd van als ik er aan terugdenk. En de eerste dagen er na waren dus alle ogen op mij gericht als ik water ging halen.....,' huivert ze. 'Elke keer als ik water pak denk ik: o god: laat ik het goed doen, laat ik het goed doen......'

Donatie
Zaterdagochtend heb ik dingen gekocht van het geld dat Olivia, een vrijwilliger die al naar huis is,had overgemaakt op mijn rekening om voor de kindertjes dingen te kopen hier voor de Library. Fuseini en ik zijn dus naar Tamale gegaan en hebben daar plastic kratten en dozen gekocht en allemaal dingen voor in de Library. We hebben gelijk al het speelgoed in die kratjes gestopt en die dozen zijn doorzichtig, dus je kunt aan de buitenkant zien wat er in zit. En je mag hier ineens dozen kopen!! dat is een luxe hier hoor,' zegt Peet enthousiast. 'Ja, je kunt hier dus wel dat spul krijgen, als je maar geld hebt. Maar ik heb het nu wel goed voor elkaar,' zegt Petra voldaan. 'Het is nu afmaken wat ik me als doel gesteld heb: ik wil het helemaal af hebben. En met zo’n donatie kun je hier toch wel heel veel dingen doen. Ik laat Olivia wel weten wat we precies met dat geld hebben gedaan. Ik maak er foto's van en die stuur ik op: zo dat ze ziet wat er met het geld gedaan is. Toen kwam nog El Hassan, de manager van Judah Mohamma, en die vroeg wanneer ik wegging, en hij vertelde dat ze een schooltje wilden gaan opzetten. En ze zouden het geweldig vinden als ik dat mee zou helpen opzetten. Ze willen me hier terug,' zegt Petra. 'Ik zei dat ik daar geen geld meer voor heb. Misschien was daar in de toekomst nog wel een oplossing voor,zei hij... Het is een aparte organistie met eigen sponsoren.En hij weet dat ik verder geen geld heb, dus daar doet hij het niet voor. Ik zie dat nog wel in de toekomst. Nu is dat nog niet aan de orde', zegt Peet. 'Maar, ze willen me heel graag hier houden dus!!!'Das leuk,ze zijn zo dankbaar!

Wil je me helpen schapen te sparen?Of om eten te kopen voor de 41 meiden van Judah Mohamma? Elke euro is welkom?
P.J.M. van der Heijden
Rek nr.: NL58 RABO 0178 9408 28
Onder vermelding van: GHANA en je mailadres

Peetje in Afrika

wordt vervolgd

groet
Frank